Τρίτη 10 Μαΐου 2011


Η αιδέ, της αιδούς (ακολουθούν και άλλες πτώσεις;)

Το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου με ανάγκασε να εγκαταλείψω προσωρινά τη μεσημβρινή ραστώνη, πιο πολύ για να κάνω τον ηχητικό εισβολέα να σωπάσει, παρά για να μπω σε ενδεχόμενες επικοινωνιακές (με την αριστοτελική έννοια) περιπέτειες. Η ελπίδα μου να ξεμπερδέψω γρήγορα, εξανεμίστηκε μετά τις πρώτες λέξεις του καλούντος, μαζί όμως εξαφανίστηκε και η επιθυμία. Ένας παλιός αγαπημένος γνώριμος, εξαφανισμένος χρόνια τώρα από τη ζωή μου, έκανε πάλι την εμφάνισή του με τον συνηθισμένο τρόπο, σαν εισβολέας σε υπεράνω πάσης υποψίας οίκημα στο Πακιστάν. Ήταν ο γνωστός σε όλους Χανς Κρίστιαν, ο οποίος κατά την προ τετραετίας αναχώρησή του υποσχέθηκε ότι θα στέλνει ανταποκρίσεις από τα υπερπόντια ταξίδια του, σπάνια όμως έδωσε σημεία ζωής και πληροφορίες. Η φωνή του ακουγόταν, παρά το γήρας, γεμάτη δύναμη στο τηλέφωνο, δύναμη που διεμβόλιζε και τον ανύποπτο ακροατή. Ήθελε να διαμεσολαβήσει, λέει, ανήκουστες εμπειρίες, κατά εμμονή πάλι από τη μακρινή χώρα της Τριγουελάνδης, μολονότι είχε οργώσει όλη τη γη. Φαίνεται ότι σε εκείνη την εξωτική χώρα συνάντησε πολλές καταστάσεις-ξωτικά, οι οποίες εξήπταν τον οίστρο ενός παθολογικά αφηγητή, ως εκ τούτου συχνά αποβιβαζόταν στα λιμάνια της για να συλλέξει νέες αφηγήσεις και εμπειρίες, οι οποίες όσο πιο απίστευτες ήταν για μας τους απογόνους των δημιουργών του ορθολογισμού, τόσο πιο ελκυστικές τις καθιστούσε αυτό.

Στη χερσόνησο λοιπόν της Τριγουελάνδης πριν τέσσερα περίπου χρόνια έγινε εκλογή νέων καπεταναίων για τα περήφανα και περίφημα ιστιοφόρα της, τα οποία είχαν ως αποστολή να απογαλακτίσουν και να μεταφέρουν επιβάτες-τροφίμους από τους επαρχιακούς νεώσοικους στα λαμπρά ναυπηγεία κομβικών μεγαλουπόλεων της χώρας. «Όντας τριτοκοσμική χώρα η Τριγουελάνδη, με πολιτική κουλτούρα που παραπέμπει στη δική σας χώρα πριν δύο σχεδόν αιώνες –είπε ασθμαίνοντας ο Χανς Κρίστιαν- οι καπεταναίοι, σε μεγάλο βαθμό, δεν επιλέχθηκαν με κάποια αντικειμενικά κριτήρια ικανότητας στη ναυτοσύνη, όπως μικρός αριθμός ναυαγίων, ευελιξία στον πλου, κολυμβητική δεινότητα, ειδικές σπουδές, πολυμάθεια και άλλα αυτονόητα παρ’ υμίν! Βασικό κριτήριο ήταν πολλάκις η συχνότητα εμφανίσεων σε κεντρικό πεζόδρομο της παραλίας της εξωτικής χώρας, η γνωριμία με αυλικούς του αρχιδούκα-εκλέκτορα, και –παράξενο για μας!- η ευλυγισία δημητριακών στον εκάστοτε άνεμο που διαπερνούσε τη σοφή διοίκηση, το βουητό του οποίου στην τοπική γλώσσα ερμηνευόταν ως «ναι!», «ναι!», «ασφαλώς!»…

»Συχνά λοιπόν τύχαινε να εγκατασταθούν μούτσοι στα πιλοτήρια των πλοίων, με ύφος έμπειρων ναυτίλων, οι οποίοι για να μη ρίξουν το πλοίο τους στα βράχια το έβαζαν και έκανε κύκλους στα ανοιχτά, δίνοντας την ψευδαίσθηση της διαρκούς υπερεργασίας και της προσήλωσης στον στόχο. Καμιά φορά όμως η σύγχυση των αυλικών άφηνε αφύλακτες διόδους από τις οποίες εισέρχονταν αυτοκέφαλοι καπεταναίοι στα ντοκ της Τριγουελάνδης, οι οποίοι έσπερναν καινά δαιμόνια στα πλοία τους. Μέσα από μια τέτοια Κερκόπορτα φαίνεται να επιβιβάστηκε στην κορβέτα «Αλέξανδρος ο Τιτάνας» ο ατίθασος καπετάν Ιμόρταλ. Γι’ αυτό το θέμα έστειλε παλιότερα ανταπόκριση ο Χανς Κρίστιαν. Μας είχε ενημερώσει για τον μεταρρυθμιστικό του οίστρο, για την ενοχλητικά αναχρονιστική του εμμονή να ξεσκονίσει τον κανονισμό συμπεριφοράς και εργασίας στο πλοίο και άλλα πολλά. Αυτή η υπερκινητικότητά του, η οποία διετάρασσε την ησυχία των καφενόβιων λιμενικών διακόπτοντας την εμβάθυνσή τους στα προγνωστικά των τυχερών παιγνίων της πλούσιας χώρας, και της σκεψιακής μονοκαλλιέργειας των ανθυπάτων του αρχιδούκα-εκλέκτορα, τους οδήγησε, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, να αφαιρέσουν το ανακαινισμένο και αναδομημένο σκαρί του «Αλέξανδρου» από τα χέρια του Ιμόρταλ. Για να τον λυγίσουν όμως, του ανέθεσαν την ηγεσία ενός άλλου σπουδαίου πλοίου, της παλιότερης και ξακουσμένης νταρντάνας της Τριγουελάνδης, από όπου είχαν μεν περάσει ικανοί καπεταναίοι, όμως το πλήρωμα ήταν χωρισμένο σε καπετανάτα που συμπεριφέρονταν σαν τους Έλληνες αγωνιστές της ανεξαρτησίας κατά την εκδοχή του Σκάι. Οπότε τον Ιμόρταλ θα τον περίμενε, βάσει υπολογισμών, είτε η μοίρα του καθ’ ημάς Καποδίστρια είτε του Όθωνα. «

»Οι θαμώνες της παραλιακής είχαν στραμμένο το βλέμμα με την αγωνία φυσιοδίφη στις εξελίξεις στο σκαρί. Το πλήρωμα συμπεριφέρθηκε όντως σύμφωνα με τις προβλέψεις, όπως και πολλοί επιβάτες. Έτσι κάθε φορά βρισκόταν μια αφορμή για αντίδραση και αρνητισμό, όπως συμβαίνει στα αριστερίστικα, πρωταρχικά, έντυπα της δικής σας χώρας αλλά και γενικότερα με κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, κάθε φορά που μια κυβέρνηση εισηγείται μια μεταρρύθμιση. Έτσι λοιπόν, για παράδειγμα, όταν θέλησε να φτιάξει βιβλιοθήκη για τους ναυτιλομένους με τη δαπάνη ενός παλιού ευχαριστημένου επιβάτη, το πλήρωμα αντέδρασε εμφατικά: Δεν θέλουμε βιβλιοθήκη που δεν τη χρηματοδοτεί ο αρχιδούκας- εκλέκτορας. Ας μη γίνει ποτέ! «

»Ο καπετάν Ιμόρταλ, ανυπότακτος από τη φύση του, δεν το έβαλε κάτω. Με όλες του τις δυνάμεις επιχείρησε να καλαφατίσει, να βάψει και να διακοσμήσει το παλιό άξιο σκαρί, ώστε να μοιάζει με κρουαζιερόπλοιο που διεξάγει υπερπόντια ταξίδια. Ούτε αυτό όμως γλύκανε τις πικρές γλώσσες. Με την τελευταία του πρωτοβουλία πάντως φαίνεται ότι το πράγμα παραπήγαινε κι έτσι προκάλεσε γενική αναστάτωση. Συγκεκριμένα, το πλοίο δεν διέθετε δικό του αποχωρητήριο, οπότε κάθε φορά που προέκυπτε η ανάγκη, το προσωπικό και οι νεαροί επιβάτες έπρεπε να διανύσουν το κατάστρωμα, με παγετό, βροχή ή καύσωνα, και να σκαρφαλώσουν σε παραπλεύρως κινούμενο καράβι, για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους, και μάλιστα επί πληρωμή! Έτσι ο Ιμόρταλ αποφάσισε να διαθέσει έναν χώρο στο κλειστό κατάστρωμα του πλοίου του για τη δημιουργία ιδίου αποχωρητηρίου, ώστε να αποφεύγεται η άσκοπη μετακίνηση τόσων ανθρώπων, κι αν τέλος πάντων θα υπήρχε κάποιο τέλος χρήσης, το έσοδο θα διατίθετο για τη συντήρηση του πλοίου. Αυτή η καινοτομία ήταν για κάποιους η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, για κάποιους άλλους η ευκαιρία για να εκδηλώσουν την απόλυτη διαφωνία τους. Έτσι λοιπόν, όταν αποπερατώθηκε το νέο αποχωρητήριο κλειστού χώρου και παράλληλα απαγορεύτηκε η μετεπιβίβαση σε παραπλέον πλοίο προς νερού τους, έλαβαν χώρα μεγάλες αντιδράσεις από το πλήρωμα και από μέρους των επιβατών. Πολλοί θεώρησαν την απόφαση αντιδημοκρατική και κεκτημένο το δικαίωμα καθενός να ανακουφίζεται κατά βούλησιν. Μάλιστα κάποιοι μεταπηδούσαν επιδεικτικά σε παραπλέον σκαρί, για να τονίσουν το δικαίωμά τους στην απείθεια. «  

»Το ζήτημα πήρε μεγάλες διαστάσεις στην Τριγουελάνδη, έφτασε μέχρι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας, ειδικά όταν ο καπετάν Ιμόρταλ τιμώρησε έναν απείθαρχο επιβάτη, ίσως για παραδειγματισμό. Όμως αυτή η ενέργεια προκάλεσε νέα ένταση και ο ανθύπατος αποφάσισε τη διεξαγωγή υπηρεσιακής έρευνας για καταγγελία εις βάρος του καπετάνιου ότι παραβίασε τον ναυτικό κώδικα και πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά.» «Και τι έγινε, ποιο ήταν το πόρισμα του ανακριτή; Ποια ήταν η τύχη του καπετάν Ιμόρταλ, καποδιστριακή ή οθωνική;», ρώτησα τον Χανς Κρίστιαν. Όμως αυτός ο καινοδαιμονιοσπάρτης αντί να κορέσει την περιέργειά μου και παρά τη δανέζικη καταγωγή του, απάντησε με τη σαφήνεια ρήσης από τον ομφαλό της γης. Όχι ότι με πείραξε κιόλας, από απλή φιλομάθεια ρώτησα, καθώς ήθελα να συγκρίνω με την ευλογημένη χώρα μας, ώστε να με καλοτυχήσω ακόμη μια φορά για την καταγωγή μου. Διότι στην ευλογημένη ουτοπία στην οποία διαμένουμε, ο νόμος εφαρμόζεται μέχρι κεραίας, η διαφάνεια και η αξιοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτες, η ιεραρχική δικαιοσύνη κανόνας, ενώ αν καμιά φορά από αβλεψία προαχθεί κάποιος σε θέση ευθύνης χωρίς να το αξίζει, σπεύδει πρώτα να διαμαρτυρηθεί και αμέσως μετά να παραιτηθεί, ώστε να μην υποσκάψει το κύρος του αξιώματος. Πώς να καταλάβουμε εμείς τι μπορεί να απεργαστεί ο μικροκομματικός οίστρος συμπλεγματικών εγκαθέτων, εμείς οι απόγονοι των δημιουργών του κανόνα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της αισθητικής, εμείς οι επινοητές του εξοστρακισμού για την προστασία του κοινωνικού σώματος από τους οιηματίες αλαζόνες…


Αγαθοκλής Αζέλης

1 σχόλιο:

  1. Αι...δώ ο κόσμος καίγεται και οι δημόσιες υπηρεσίες σπαταλούν εργατοώρες προκειμένου να στηθούν Ναστοδικεία... Σε μια χώρα όπου είναι πισσωμένα τα πάντα(εκτός απ'τους δρόμους),χωρίς δεύτερη σκέψη πρωτεύουσα θα έπρεπε να είναι το Δαφνί!!! Εκλεκτέ Συνάδελφε Αγαθοκλή,συνέχισε με τα χρονογραφήματά σου να ξεγυμνώνεις την απαστράπτουσα υποκρισία μας.Φιλικά,Μαρία Αγναντή

    ΑπάντησηΔιαγραφή