«Πολυτροπική καλαισθησία» για την “Ελίζα” του Δημοτικού Θεάτρου Τρικάλων
Του Αγαθοκλή Αζέλη
«Πολυτροπική καλαισθησία». Αυτή η φράση σχηματίστηκε στο νου μου όταν, μετά την αυλαία της τελευταίας παράστασης του Δημοτικού Θεάτρου την περασμένη Πέμπτη, επιχείρησα να δώσω έναν αντιπροσωπευτικό χαρακτηρισμό για το θέαμα που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω στην κατάμεστη, γεμάτη θαλπωρή αίθουσα του Δημοτικού Κινηματογράφου και Θεάτρου στον «Μύλο του Ματσόπουλου». Πρόκειται για το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου «Ελίζα», το οποίο σκηνοθέτησε (σε σκηνοθετική προσαρμογή) με ευαισθησία και ευρηματικότητα ο Στέφανος Νταλάσης, που μας έχει συνηθίσει σε ιδιαιτέρως επιμελημένες παραγωγές.
«Πολυτροπική καλαισθησία» λοιπόν. Η εξαμελής ομάδα των ηθοποιών, η οποία αντεπεξήλθε στην υλοποίηση μεγαλύτερου αριθμού ρόλων, στηριζόμενη στο καλό πλαίσιο που δημιούργησε η αφανής ομάδα των συντελεστών που πλαισιώνει μια παράσταση, μετέφερε το κοινό στον χωροχρόνο της ιστορίας με πειστικότητα, αυθεντικότητα και σεβασμό του λειτουργήματος του θεάτρου. Εποίησαν ήθος, χωρίς να δίνουν ποτέ την αίσθηση ότι υποδύονται. Ήταν οι ίδιοι οι ρόλοι τους. Αυτό αποτελεί δείγμα καλλιτεχνικής ωριμότητας, η οποία υπηρετεί ως αυτονόητη την αισθητική με την ευρύτερη σημασία του όρου, ως συνύφανση μορφής, νοήματος και ήθους.
Αν η συνεισφορά των ηθοποιών ήταν ολοκληρωμένη, το ίδιο έχουμε να πούμε και για εκείνη των υπολοίπων συντελεστών. Από τη σκηνοθεσία (η οποία ανέλαβε να αναμορφώσει ένα κείμενο σε ζωντανό λόγο και ήθος που λειτουργεί σε συγκεκριμένο κοινό εν τόπω και χρόνω), τα ευρηματικά και ατμοσφαιρικά σκηνικά όπως και τα εξαιρετικά κοστούμια, αμφότερα υποστηριγμένα από τον σωστά επιλεγμένο φωτισμό, καθώς και τη λειτουργική χρήση βιντεοπροβολής σε κάποια σημεία, έως την εμπλουτισμένη σε σχέση με την αθηναϊκή παράσταση μουσική της Καραΐνδρου, όλα υπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο την παράσταση -σε μεγάλο βαθμό τοπική παραγωγή- σε μια εποχή που η έλλειψη μέσων πρέπει να εξισορροπείται από περίσσευμα ψυχής.
Με τέτοιες παραστάσεις δικαιώνεται η αρχαιοελληνική αντίληψη του θεάτρου ως διδασκαλία και είναι σημαντική προσφορά για τα παιδιά (αλλά και τους ενήλικες) της πόλης μας να τις παρακολουθούν· έστω ως νησίδες αισθητικής αγωγής και αντίστασης στην πολυτροπική ακαλαισθησία της δημόσιας σκηνής.
http://trikkipress.gr/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%b4%ce%b1%ce%af%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%af%ce%b6%ce%b1-%cf%84%ce%bf/
http://www.badiera.gr/?p=7550
«Πολυτροπική καλαισθησία». Αυτή η φράση σχηματίστηκε στο νου μου όταν, μετά την αυλαία της τελευταίας παράστασης του Δημοτικού Θεάτρου την περασμένη Πέμπτη, επιχείρησα να δώσω έναν αντιπροσωπευτικό χαρακτηρισμό για το θέαμα που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω στην κατάμεστη, γεμάτη θαλπωρή αίθουσα του Δημοτικού Κινηματογράφου και Θεάτρου στον «Μύλο του Ματσόπουλου». Πρόκειται για το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου «Ελίζα», το οποίο σκηνοθέτησε (σε σκηνοθετική προσαρμογή) με ευαισθησία και ευρηματικότητα ο Στέφανος Νταλάσης, που μας έχει συνηθίσει σε ιδιαιτέρως επιμελημένες παραγωγές.
«Πολυτροπική καλαισθησία» λοιπόν. Η εξαμελής ομάδα των ηθοποιών, η οποία αντεπεξήλθε στην υλοποίηση μεγαλύτερου αριθμού ρόλων, στηριζόμενη στο καλό πλαίσιο που δημιούργησε η αφανής ομάδα των συντελεστών που πλαισιώνει μια παράσταση, μετέφερε το κοινό στον χωροχρόνο της ιστορίας με πειστικότητα, αυθεντικότητα και σεβασμό του λειτουργήματος του θεάτρου. Εποίησαν ήθος, χωρίς να δίνουν ποτέ την αίσθηση ότι υποδύονται. Ήταν οι ίδιοι οι ρόλοι τους. Αυτό αποτελεί δείγμα καλλιτεχνικής ωριμότητας, η οποία υπηρετεί ως αυτονόητη την αισθητική με την ευρύτερη σημασία του όρου, ως συνύφανση μορφής, νοήματος και ήθους.
Αν η συνεισφορά των ηθοποιών ήταν ολοκληρωμένη, το ίδιο έχουμε να πούμε και για εκείνη των υπολοίπων συντελεστών. Από τη σκηνοθεσία (η οποία ανέλαβε να αναμορφώσει ένα κείμενο σε ζωντανό λόγο και ήθος που λειτουργεί σε συγκεκριμένο κοινό εν τόπω και χρόνω), τα ευρηματικά και ατμοσφαιρικά σκηνικά όπως και τα εξαιρετικά κοστούμια, αμφότερα υποστηριγμένα από τον σωστά επιλεγμένο φωτισμό, καθώς και τη λειτουργική χρήση βιντεοπροβολής σε κάποια σημεία, έως την εμπλουτισμένη σε σχέση με την αθηναϊκή παράσταση μουσική της Καραΐνδρου, όλα υπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο την παράσταση -σε μεγάλο βαθμό τοπική παραγωγή- σε μια εποχή που η έλλειψη μέσων πρέπει να εξισορροπείται από περίσσευμα ψυχής.
Με τέτοιες παραστάσεις δικαιώνεται η αρχαιοελληνική αντίληψη του θεάτρου ως διδασκαλία και είναι σημαντική προσφορά για τα παιδιά (αλλά και τους ενήλικες) της πόλης μας να τις παρακολουθούν· έστω ως νησίδες αισθητικής αγωγής και αντίστασης στην πολυτροπική ακαλαισθησία της δημόσιας σκηνής.
http://trikkipress.gr/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%b4%ce%b1%ce%af%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%af%ce%b6%ce%b1-%cf%84%ce%bf/
http://www.badiera.gr/?p=7550
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου