Γκαίτε, Φάουστ. Εισαγωγικοί στίχοι

Aφιέρωση

Η μετάφραση αφιερώνεται στην Ελένη, την Μαρία και την Μιχαέλα 

 

Σιμώνετε ξανά διστακτικές μορφές

Νωρίς που κάποτε φανήκατε σε βλέμμα νοτισμένο.

Να προσπαθήσω τώρα πια και να σας συγκρατήσω;

Νιώθω ακόμη την καρδιά δοσμένη για την τρέλλα;

Μα συνωστίζεστε! Καλά, λοιπόν, εξουσιάστε

Καθώς τριγύρω μου ανεβαίνετε από ατμό, νεφέλη·

Το στήθος νιώθει νεανικά και πάλι ταραγμένο

Από τη μαγική πνοή που τον συρμό σας αγκαλιάζει.

 

Μαζί σας φέρνετε εικόνες από ημέρες χαρωπές

Αγαπημένες μου μορφές μαζί σας ανεβαίνουν·

Σάμπως παλιός μισοσβησμένος μύθος

Αγάπη πρώτη και φιλία ανατέλλουν·

Να, ξανανιώνει ο πόνος, επανέρχεται ο καημός

Του λαβυρίνθου της ζωής στρεβλής διαδρομής

Κι ονοματίζει τους καλούς που στις ωραίες ώρες

Από χαρά χιλιόπιοτοι χαθήκαν μακριά μου

 

Δεν τα ακούνε τα στερνά τραγούδια

Ψυχές που τους τραγούδησα τα πρώτα·

Χαμένο πια των φίλων μου το πλήθος

Ξεθωριασμένος, αχ, ο αντίλαλος ο πρώτος.

Το άσμα μου σε πλήθος άγνωστο πηγαίνει

Η επιδοκιμασία του φρικιάζει την ψυχή μου,

Κι ό,τι άλλο απ’ το τραγούδι μου χαρά ίσως να δίνει,

Αν ζει ακόμη, μες στην οικουμένη σκορπισμένο θα πλανιέται.

 

Κι εμένα πιάνει από παλιά χαμένη νοσταλγία

Για των πνευμάτων σιωπηλή και σοβαρή αρχοντία

Σε ήχους πια αόριστο αυτό να αιωρείται

Το αχνιστό τραγούδι μου, ίδιο άρπα αιολική,

Μια φρίκη με διαπερνά, το δάκρυ φέρνει δάκρυ

Νιώθει η αυστηρή καρδιά ήπια, μαλακή·

Ό,τι κατέχω, βλέπω το σαν να’ ταν μακριά μου

Και ό,τι χάθηκε, πραγματικότητα σιμά μου

  

[Εισαγωγή στον Φάουστ του Γκαίτε. Απόδοση: Αγαθοκλής Αζέλης]