Λένω

Ήταν η μικρότερη από εννέα αδελφές η Λένω της Αργύρως. Ο πατέρας της, τσέλιγκας μετρημένος και νοικοκύρης, μοίρασε την περιουσία που απέμενε από τις απανωτές κακοτυχίες σε προίκες. Στην τελευταία απέμεινε μόνο το διπλόσπιτο. Στο όριο της επιβίωσης πάντα, είδε στα είκοσι δύο της να φεύγει η τουρκική φρουρά από το ορεινό βλαχοχώρι, στα τριάντα δύο της να επιστρέφουν ανδρικά ράκη από τη μικρασιατική εκστρατεία, στα τριάντα τέσσερα να μισοχηρεύει από τον πρώτο της αρραβωνιαστικό, σφαγμένο από ληστρικό χέρι, στα τριανταπέντε να παντρεύεται τον κουνιάδο της, στα σαράντα επτά της να την στέλνει το καθεστώς του Μεταξά σχολείο για να μάθει ελληνικά, στα πενήντα της να εισβάλει γερμανικός στρατός στο χωριό που δεν πατούσε άνθρωπος ούτε από τα περίχωρα, στα πενήντα έξι της να εκτοπίζεται λόγω εμφυλίου μαζί με τους συγχωριανούς στο Μέτσοβο, στα εξήντα ένα της να χηρεύει από φονικό, στα εξήντα έξι της να χάνει τον μικρό της γιο, στα εξήντα επτά της να χάνει τον πρώτο της εγγονό και στα εβδομήντα δύο τον δεύτερο, στα εβδομήντα πέντε της να φεύγει ο μεγάλος γιος με τη νύφη της εσωτερικός μετανάστης στην Αθήνα κι εκείνη να αναλαμβάνει τη φροντίδα τριών μικρών, στα εβδομήντα εννέα της να μεταναστεύει με τα τρία μικρά στην Αθήνα για να ενωθεί η οικογένεια. Στα ογδόντα έξι της αυτά τα κορεσμένα γαλανά μάτια έκλεισαν στο διαμέρισμα και το καμπουριασμένο της κορμί κατά παραγγελία επέστρεψε στη γη των προγόνων. Το ίχνος της έγινε ανορθόγραφη επιγραφή στα ελληνικά πίσω από την οικογενειακή φωτογραφία: «Σήμερα 16 Νοεμβρίου 1976 απεβίοσε η μητέρα μου Ε.Α.», κι ας μην έμαθε ποτέ της η ίδια την επίσημη γλώσσα.