Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013


Μαρούλα Θ. Σπάχου


Πριν δεκαπέντε χρόνια που εγκαταστάθηκα στα Τρίκαλα, είχε μικρότερη ηλικία από τη δική μου σήμερα που γράφω τούτες τις γραμμές. Στην προσωπική μου οδύσσεια είχα ήδη γνωρίσει πολιτείες πολλές και είχα μάθει πολλών ανθρώπων τις βουλές, τόσων που θεωρούσα ότι η ζωή δεν έκρυβε εκπλήξεις. Όταν λοιπόν έγινα κάτοικος Τρικάλων κι εκείνη η πρώτη απογευματινή συντροφιά μου, τις ώρες που ο συνδετικός μας κρίκος, δική της κόρη και δική μου γυναίκα, εργαζόταν, ενώ ο ίδιος ήμουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων στη νέα πατρίδα, ήταν σαν να μάθαινα τη ζωή και τους ανθρώπους από την αρχή. Τύχη αγαθή μου πρόσφερε κατά καιρούς τη γνωριμία εκλεκτών ανθρώπων ευεργετικών, όμως την καλύτερη την επιφύλασσε, φαίνεται, για τη μέση της ώριμης ζωής μου. Η Μαρούλα δεν ήταν απλώς ένας νέος τύπος ανθρώπου, ήταν το ζωντανό κέντρο ενός κύκλου με δυσθεώρητη ακτίνα. Όπως ένας περιστρεφόμενος προβολέας σε νύχτα σκοτεινή φωτίζει τον περίγυρο και καταλαγιάζει τον φόβο του αγνώστου, έτσι κι εκείνη με την παρουσία της, σωματική και νοητή, δημιουργούσε οικειότητα, θαλπωρή, ασφάλεια, αυτοπεποίθηση. Ήταν η πρώτη αρχή πολλών ομόκεντρων κύκλων κι ένας μαγνήτης που έκανε πολλούς να επιθυμούν να τέμνεται ο κύκλος της δικής τους ζωής με τη δική της. Το σπίτι της, εκτός από αφετηρία της ευρύτερης οικογένειας, αποτελούσε κι ένα είδος προξενείου για τους συγχωριανούς που κατέβαιναν στον κάμπο και για τους διερχόμενους με κατεύθυνση την ορεινή κοινή μας πατρίδα. Παρατηρώντας την έμαθα πολλά και διόρθωσα πολλά στερεότυπα μέσα μου. Συνειδητοποίησα την αξία της «πρακτικής φιλοσοφίας» της καθημερινής ζωής που δεν διδάσκεται στα πανεπιστήμια, την προνομιακή θέση της συναισθηματικής νοημοσύνης και της ενσυναίσθησης απέναντι στην τυποποιημένη παιδαγωγική των εγχειριδίων, έμεινα άναυδος μπροστά σε μια πρωτόγνωρη δοτικότητα όχι ως ανταλλακτική αξία αλλά ως καταστατική συνθήκη ζωής. Έμαθα ότι ένας άνθρωπος μπορεί, στο ανθρώπινο μέτρο και με ανθρώπινο τρόπο να υλοποιεί τη χριστιανική ρήση, γενόμενος «ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων», με την κοσμική μεταφορά των όρων. Διαπίστωσα ότι ένας θεμελιωδώς καλός άνθρωπος μπορεί να διαμορφώνει αναλόγως την ποιότητα των συνοδοιπόρων του, σαν ένας αντίστροφος Μίδας, που εμφυσεί ψυχή σε ό,τι άψυχο αγγίζει. Μοιράστηκε τη ζωή και τις ποιότητές της με τον εφάμιλλο Θόδωρο κι έδωσαν στην κοινωνία τέκνα στα οποία κληροδότησαν την καλύτερη ιδιότητά τους, να είναι χρήσιμοι άνθρωποι.

Η Μαρούλα με τη στάση της καθιστούσε τις δυσκολίες ανέφελες εποχές, ήταν η γέφυρα για να περνάμε απέναντι. Την εποχή της δυσμενέστατης ασθένειάς της μας δίδαξε μια αξιοπρέπεια διαφορετικής υφής, συνιστάμενη σε αθόρυβη μάχη μέχρις εσχάτων, με παράλληλη προστασία των συμμαχομένων. Ευθυτενή κι αλύγιστη θα τη θυμόμαστε, όχι απλώς μητέρα αγαπημένη και μοναδική, αλλά παράδειγμα σεμνό για δικούς και ξένους, να μας ταξιδεύει στο σκάφος της προς τις εσχατιές της μνήμης και του δικού μας βίου.

Αγαθοκλής Αζέλης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου