Σαν έρχεται η σιωπηλή κι αποκεφαλίζει τουλίπες:
Ποιος κερδίζει;
Ποιος χάνει
Ποιος πάει στο παράθυρο;
Ποιος λέει πρώτος τα’ όνομά της;
Είναι ένας που φοράει τα μαλλιά μου.
Τα κουβαλάει στα χέρια του, όπως μεταφέρουνε νεκρούς.
Τα φοράει όπως φορούσε ο ουρανός τα μαλλιά μου τη χρονιά που
αγαπούσα.
Τα φοράει έτσι από ματαιοδοξία.
Αυτός κερδίζει.
Αυτός δεν χάνει.
Αυτός δεν πάει στο παράθυρο.
Αυτός δεν λέει τ΄ όνομά της.
Είναι ένας που έχει τα μάτια μου.
Τα έχει από τότε που κλείνουνε πύλες.
Τα φοράει στο δάχτυλο σαν δαχτυλίδια.
Τα φοράει σαν θραύσματα πόθου και ζαφείρι:
ήταν ήδη αδερφός μου
το φθινόπωρο.
Μετράει πια τις μέρες και τις νύχτες.
Αυτός κερδίζει.
Αυτός δεν χάνει.
Αυτός δεν πάει στο παράθυρο.
Αυτός λέει τ΄ όνομά της τελευταίο.
Είναι κάποιος που έχει ό,τι είπα.
Το κουβαλάει κάτω από το μπράτσο του σαν δέμα.
Το φοράει όπως το ρολόι τη χειρότερή του ώρα.
Το κουβαλάει από κατώφλι σε κατώφλι, δεν το πετάει.
Αυτός δεν κερδίζει.
Αυτός χάνει.
Αυτός πάει στο παράθυρο.
Αυτός λέει πρώτο τ΄ όνομά της.
Αυτός αποκεφαλίζεται μαζί με τις τουλίπες.
