Στην Ελένη
Του όρθρου μου σε βρήκα πρώτη ύλη
Θύρα και οίκο, γέλιο φωτεινό
Μάρμαρο, βάθρο, της ζωής μου σμίλη
Φως, οδοδείκτη, έκθεση, κοινό
Μα εζήλεψεν ο χρόνος τον βλαστό του
Τη σμίλη οξύ την έσυρε δεινά
Έξυσε από την πέτρα το γλυπτό του
Τα όστρακα τα άφησε αδειανά
Προορισμούς στερήθηκεν η πόλη
Διαδρομές σβηστήκαν στη σιγή
Εχάθη κάθε θλίψης μου η σχόλη
Δεν έχει πια η φυγή διαφυγή
Της μέρας έμεινα εγώ καινούργια μέρα
Σε σένα μ’ επιστρέφει βήμα αργό
Απέμεινα της μνήμης μου μητέρα
Την κόρη μου θαμπά να νοσταλγώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου