† Θανάσης Α. Χονδρός

 

 

     Αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω και να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου για τον εκλιπόντα φίλο, συνάδελφο και συνεργάτη Θανάση Χονδρό. Έναν άνθρωπο, ο οποίος είτε ως τέκνο κι αδελφός, είτε ως συνάδελφος και φίλος, ως δάσκαλος και συνοδοιπόρος, χωρίς να το προσπαθεί, γινόταν αμέσως και παρέμενε αγαπητός. Έναν άνθρωπο σεμνό, ο οποίος ματαίως προσπαθούσε να συγκαλύπτει το πολύπλευρο ταλέντο του, ματαίως διότι αυτό ίσως είναι μια από τις λιγοστές «αδυναμίες» ενός χαρισματικού ανθρώπου, το χάρισμά του να φέγγει ακόμη και κάτω από την επιμελή προσπάθειά του να το κρύβει. Έναν άνθρωπο που δεν επιχείρησε ποτέ να επιδείξει και να αποδείξει κάτι για τον εαυτό του, γιατί καμιά ποιότητά του δεν ήταν επίκτητη σαν ένδυμα ξένο επάνω του. Έδειχνε γεννημένος με αρετές, τις οποίες θεωρούσε φυσικές και ως εκ τούτου δεν τις έβλεπε, γόνος ευγενής ανάλογων γονέων ευγενών. Δεν ένιωθε έκπληξη γι’ αυτό που ήταν, αντίθετα με ό,τι συχνά συμβαίνει και γεμίζει ο κόσμος μικροπρέπεια. Αυτό όμως προκαλούσε διπλή έκπληξη σε όσους είχαμε την τύχη να τον ανακαλύπτουμε σιγά σιγά αλλά σε αποκαλυπτικές διαστάσεις. Κι ενώ συχνά συμβαίνει, για έναν άνθρωπο να ακούμε πρώτα από τον περίγυρο διάφορες κακίες μέχρι η προσωπική γνωριμία να τις διαψεύσει, για τον Θανάση άκουγες πρώτα τον θαυμασμό του περίγυρου και μετά διαπίστωνες ότι ακόμη κι αυτός ήταν συγκρατημένος.

     Ο Θανάσης σπούδασε μουσική στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ της Άρτας. Υπήρξε η μόνη του, άκρως συνειδητή, επιλογή σπουδών. Δικαιώθηκε από την εξέλιξή του, αν και η έκβαση θα μπορούσε να είναι ανάλογη τουλάχιστον σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη. Είχα την τιμή να διατελώ αναγνώστης των κειμένων του αγαπημένου μου ακάματου φίλου και κάθε φορά ανακάλυπτα άγνωστες πλευρές του. Άρχισα από την πρωτοπόρο διπλωματική του εργασία για την παραδοσιακή μουσική της περιοχής Ασπροποτάμου, που είναι έτοιμη για έκδοση, διάβασα θεωρητικά κείμενα, πυκνές εργασίες για το μεταπτυχιακό του σε αγγλικό πανεπιστήμιο κι ένιωσα να διαψεύδονται τα στερεότυπα των συνομηλίκων μου για τη νέα γενιά. Μια γενιά με χωρίζει από τον Θανάση και μολαταύτα γράφει σοφότερα από μένα και άλλους πολλούς.

     Ο Θανάσης, αυτός ο κομψός και με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ νέος άνδρας, εκτός από την στέρεη επιστημονική γνώση είχε και εδραία καλλιτεχνική υπόσταση. Όχι μόνο του σολίστα, αλλά και του δημιουργικού καλλιτέχνη, ο οποίος έγραφε βαθυστόχαστη ποίηση, συνέθετε μουσική, διατύπωνε κριτικό λόγο για ζητήματα τέχνης και μη. Έχει έτοιμο για ηχογράφηση έναν δίσκο, εν πολλοίς με δικά του μελοποιημένα ποιήματα, για τον οποίο θα ψάχναμε για συνεργάτες τούτες τις δίσεκτες, καθώς αποδείχτηκε, μέρες. Ας υποσχεθούμε σιωπηρά οι φίλοι του, να δώσουμε μια υλική προσβάσιμη για το κοινό μορφή στο πνευματικό του έργο.

     Τον Θανάση δεν τον συναντούσα συχνά, όμως ένιωθα ότι είμασταν σε διαρκή επικοινωνία, όπως συμβαίνει με πολύ δικά μας πρόσωπα, με τα οποία συμπορευόμαστε εδώ και χρόνια. Ένιωθα ότι τον φέρω μέσα μου, κι ότι η αυτοπρόσωπη επικοινωνία δεν ήταν πάντα απαραίτητη για τον διηνεκή μας διάλογο. Το ίδιο συνέβαινε και σε πολλούς ακόμη φίλους του.

     Αν ισχύει ότι ένας άνθρωπος ζει όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον θυμούνται, τότε ο Θανάσης μας θα παραμείνει ζωντανός στην τελευταία του κατοικία που είναι η καρδιά όσων ευεργετηθήκαμε εισπνέοντας την ευωδιά του πνεύματός του και τη γενναιοδωρία της άδολης ψυχή του, όσων τον αγαπήσαμε και αναμετρηθήκαμε με τον στοχασμό και την ευαισθησία του, δηλαδή σε έναν χώρο πέρα από τη μνήμη και τη λήθη.

 

Αγαθοκλής Αζέλης