«Από κατώφλι σε κατώφλι»[1]

«Αληθινά μιλάει όποιος μιλάει σκιές»[2]

Στον φίλο Θανάση Τσουκνίδα, για το κίνητρο

Όλα του φαίνονταν ξένα κι εχθρικά σε εκείνο το πέτρινο κτίριο με τη μεγάλη αυλή και τον περίβολο από κάγκελα. Μιλούσαν γλώσσα που δεν καταλάβαινε. Μικροί-μεγάλοι. Τα περισσότερα παιδιά γνωρίζονταν μεταξύ τους από τη γειτονιά. Φαινόταν να μην τα ενοχλεί που φορούσαν ομοιόμορφα ρούχα, με ένα κοτοπουλάκι κεντημένο στο μπλουζάκι. Ούτε να τους σφίγγουν τα παπούτσια, που εκείνου του ματώνανε τα πόδια. Οι κυρίες που τους φρόντιζαν φορούσανε κι εκείνες ρούχα ομοιόμορφα. Διαφορετικά από της γιαγιάς του και των άλλων γυναικών στο χωριό. Με αρκετά παιδιά μπορούσε να παίζει χωρίς να καταλαβαίνει τι λένε, στην αρχή τουλάχιστον. Όμως οι κυρίες είχαν απαιτήσεις, έτσι έδειχνε το ύφος τους. Του μιλούσαν κουνώντας του το δάχτυλο, όμως αυτός έδειχνε ανυπάκουος. Η παιδική στέγη του είχε γίνει εφιάλτης. Τον ακολουθούσε κάθε βράδυ στο σπίτι, μέχρι να την αντικρύσει πάλι το πρωί μπροστά του. Νοσταλγούσε το σκαρφάλωμα στα δέντρα του δάσους, το ψάρεμα και το κολύμπι στα παγωμένα νερά του ποταμού. Ο ορίζοντας του τοίχου τον τύφλωνε. Μόνη του έγνοια η εικόνα του βουνού. Το φαγητό που έφερναν στο κοινό τραπέζι ήταν πρωτόγνωρο και δεν ήθελε πολλά πολλά μαζί του. Έμενε ακίνητος κι έφευγε αφάγωτος. Η τραπεζοκόμος τον οδήγησε μια μέρα σέρνοντας σε μια καταπακτή, που εκείνος την ήξερε γκαλβανή. Θα τον πέταγε κάτω, στο σωρό με τα άπλυτα, αν δεν συμμορφωνόταν. Ειδικά αν δεν κοιμότανε το μεσημέρι σαν τους άλλους. Μια πιο πονετική, έκρυβε ψωμί από τα άλλα παιδάκια και του έδινε. Αυτό κάπως το γνώριζε και το έτρωγε. Το Πάσχα τα κόκκινα μαγουλάκια ξεφύσησαν ένα ποίημα στα ελληνικά. Δεν είχε τότε οικογενειακό ακροατήριο στη γιορτή και δεν ντρεπόταν το παράδοξο. Όταν έδεσε ο καρπός στις κερασιές, απολύθηκε κι ανέβηκε με τη γιαγιά του στο βλαχοχώρι της Πίνδου. Το φθινόπωρο, τον έγραψαν στην πρώτη δημοτικού. Ήταν έτοιμος λέει για τα γράμματα.

---

[1] Τίτλος ποιητικής συλλογής του Paul Celan.

[2] Paul Celan.

Αγαθοκλής Αζέλης