Η Φρειδερίκη

Ο ταϊφάς της νύφης κίνησε με τα πόδια ν' ακολουθήσει τον δασικό δρόμο, δεκατέσσερα χιλιόμετρα, μέχρι την Τραγόπετρα, κοντά στον αυχένα της Κατάρας, για να επιβιβαστεί στο λεωφορείο που θα τους οδηγούσε στο χωριό του γαμπρού. Μάνα, κόρη-μελλόνυμφη προχωρημένης ηλικίας, αδελφός, σύζυγος αδελφού με βρέφος τυλιγμένο στο φουστάνι και δύο κοριτσάκια έξι και εννέα ετών κρατημένα από το χέρι. Η προίκα φορτωμένη στους ώμους. Απόντες ο πατέρας κι ο μικρότερος αδελφός, αρκετά χρόνια αδικοσκοτωμένοι. Ίσως στην απουσία τους οφειλόταν που η Φρειδερίκη προσκολλήθηκε στην οικογένεια του μεγάλου αδελφού και δεν ήθελε να ακούσει για γάμο και παιδιά, μολονότι δεν έλειψαν οι προτάσεις. Συνάμα όμως ήταν πικραμένη που ο αδελφός παντρεύτηκε πριν να κάνει το χρέος του προς εκείνη. Η νύφη της έγινε το εύκολο εξιλαστήριο θύμα. "Μπορντέλο μας το έκανες το σπίτι", της έλεγε μετά από κάθε γέννα -κι ήταν πολλές- ή αποβολή.  Όμως αυτό που χρόνια με τον τρόπο της απέφευγε, έφτασε απροσδόκητα να συναντήσει τη Φρειδερίκη. Ήρθε μια προξενήτρα από άλλο χωριό, να τη ζητήσει για τον χήρο συγγενή της. Μετά από πολλές αντιρρήσεις και διαπραγματεύσεις για την προίκα, έκλεισε η συμφωνία. Και τώρα να ο ταϊφάς στον δρόμο. Με τα πολλά έφτασαν στο χωριό του προορισμού, όπου τους πρόλαβε η προξενήτρα. "Καλύτερα να φύγετε, γιατί μετάνιωσε ο γαμπρός", τους είπε ζορισμένη και τους έφερε τον ουρανό σφοντύλι. Με τι πρόσωπο να γυρνούσαν πίσω! Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις ο γαμπρός μαλάκωσε. "Αφού ήρθε λοιπόν, ας μείνει." Έκαναν και μαζί παιδιά, δούλεψαν σκληρά και μακροημέρευσαν. Μετά από δεκαετίες, στο μνημόσυνο του άντρα της, στο οποίο παραβρέθηκε η μετεξέλιξη του ταϊφά που λέγαμε πιο πάνω, με απώλειες, προσθήκες κι απογόνους, είπε απρόσμενα στη νύφη της. "Φαγώθηκες να με ξεφορτωθείς στην ξενιτειά. Εμένα μου έφτανε μια αγγόνα στο πατρικό μου.[i] Αφού τό' χες να φύγεις στην πόλη!" Κανείς δεν έκανε πως άκουσε. Κανείς δεν ξανάκουσε.

---

[i] Αγγόνα = γιατάκι, μέρος για ύπνο.