Νερό και φωτιά (Paul Celan)

Έτσι λοιπόν σ’  έριξα στον πύργο και είπα μια λέξη

                                                στα έλατα,

Κι από εκεί αναπήδησε μια φλόγα, σου πήρε μέτρα για φόρεμα, το

                                      νυφικό σου φόρεμα:

Φωτεινή είν’ η νύχτα,

φωτεινή είν’ η νύχτα, που για μας καρδιές εφηύρε,

φωτεινή είν’ η νύχτα!

Φωτίζει μέχρι μακριά, στο πέλαγος

ξυπνά τα φεγγάρια στον πορθμό και τ’ ανορθώνει σε αφρισμένα τραπέζια

τα ξεπλένει καλά απ’ τον χρόνο:

Νεκρό ασήμι, ζωντάνεψε, γίνε λεκάνη και γαβάθα σαν κογχύλι.

Το τραπέζι κυματίζει καθώς οι ώρες περνούν

Ο αέρας γεμίζει τις κούπες,

η θάλασσα αναδεύει τις τροφές, την πλησιάζουν:

το περιπλανόμενο μάτι, το θυελλώδες αυτί

Το ψάρι και το φίδι –

Το τραπέζι κυματίζει ολημερίς

και από πάνω μου επαίρονται οι σημαίες των λαών

και δίπλα μου οι άνθρωποι λάμνουν τα φέρετρα

                             προς την ξηρά

Κι από κάτω μου ουρανώνει κι αστεριάζει σαν στην πατρίδα τ’ Αη Γιαννιού

Κι αναβλέπω προς εσένα

πυρπεριηλιωμένη

Σκέψου το χρόνο που η νύχτα ορειβατούσε μαζί μας

σκέψου, ότι ήμουν ό,τι είμαι:

ένας αφέντης των μπουντρουμιών και του πύργου

μια πνοή μες στα έλατα, ένας λαγουμιτζής στη θάλασσα

μια λέξη, που φλεγόμενη κατεβαίνεις ν’ αγγίξεις.

Μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης