Όνειρο που τον
κοιμισμένο κατακλύζεις
έτσι τυλιγμένο σε
οράματα
κολυμπά το γράμμα
Σπείρα έλλειψη
κύκλος
βρέφη θρεμμένα απ’ τον χρόνο
απονεκρωμένα μέλη
σε βασανιστήρια εκρήξεις πολέμους
τιναγμένα
ξανά ανεπτυγμένα –
Σ’ αγαπώ όπως όλα τα περαστικά σύννεφα,
όπως όλους τους ανέμους του κόσμου –
Μορφή από
σκοτάδι,
που τραυλίζεις αναθρώσκουσα στη φρίκη,
πρόσωπο που αποκρυπτογραφεί τη σκόνη,
σφραγιδόκλειστα σκοτεινά ονόματα
που αντλήθηκαν από πηγάδια
Ουράλια, Θιβέτ, χώρες αρρωστημένες απ’ το λιόγερμα
ψελλίζοντες— πάνω σε σάβανα περιδιαβαίνοντας—
προσκυνητές στην απεραντοσύνη.
Ύστερα λευκές
κηλίδες, δίχως εικόνες—
ζητιάνοι, το τέλος της φαντασίας, νεκροί
Κολάσεις και παράδεισοι
λαξευμένοι μόνο για τη Γη
Ποιος πόνος
κρέμεται στον Σταυρό του Νότου
τι λογής ταξιδιώτες αστρικών εικόνων
στο δακτυλιοειδές νεφέλωμα της Λύρας
Σε ποιον πλανήτη
το παιχνίδι του Αδάμ και της Εύας
στο κρυφτό απ΄ τον Θεό—
Γράμματα,
πού θα τρώγεστε ακόμη, καθημερινή τροφή,
σε ποια αστερόεσσα Πάτμο
των ορθάνοιχτων τάφων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου