Ingeborg Bachmann: Ώ λέξεις

 

(Μετά το Ολοκαύτωμα αναπτύχθηκε ένας ευρύς προβληματισμός σε θεωρητικά και ποιητικά κείμενα, σχετικά με το αν ενδείκνυται πλέον να γράφεται ποίηση στη γερμανική γλώσσα, μέσω της οποίας εκφράστηκε «το απόλυτο κακό».  Τούτο το ποίημα ποιητικής της Bachmann μπορεί αν συγκαταλεχθεί ως τοποθέτηση σε αυτόν τον διάλογο. Καθόλου τυχαίο δεν είναι, νομίζω, που αφιερώνεται στη Nelly Sachs.)

 

Στη Nelly Sachs, τη φίλη, την ποιήτρια, με λατρεία

 

Ώ λέξεις, σηκωθείτε, ακολουθήστε με!,

κι έχουμε ήδη προχωρήσει,

έχουμε πάει πολύ μακριά, άλλη μια φορά

πιο πέρα, δίχως τέλος.

 

Δεν φωτίζει.

 

Η λέξη

θα τραβήξει

άλλες λέξεις κοντά της,

επάλληλες προτάσεις.

Ίσως έτσι κόσμε,

οριστικά

επιβληθεί,

έχει ήδη λεχθεί.

Μη τη λες.

 

Λέξεις, ακολουθήστε με,

για να μη γίνει οριστικό,

-όχι σε τούτη τη λαξιλαγνεία

τον λόγο κι αντίλογο!

 

Για λίγο τώρα μην αφήνετε

να μιλήσουν συναισθήματα,

τον μυ της καρδιάς

ασκήστε τον αλλιώς.

 

Αφήστε το, λέω, αφήστε το.

 

Στο ύψιστο αυτί όχι,

κανέναν ψίθυρο, λέω,

για τον θάνατο μην κάνεις σκέψεις,

μην αφήνεις, κι ακολούθησέ με, όχι ήπια

ούτε πικρά,

όχι παρηγορητικά,

δίχως παρηγοριά

να εκφράζεται, όχι,

όχι πάλι δίχως σημάδια-

 

Προπάντων όχι τούτο: την εικόνα

στο φάσμα της σκόνης, άδειο κύλημα

συλλαβών, λέξεις λοίσθια.

 

Όχι λέξεις λοίσθια,

ώ λέξεις!

 

(Επιγονάτια μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)