Στα δέντρα δεν μπορώ πια να βλέπω δέντρα.
Τα κλαδιά δεν έχουν
τα φύλλα που στον άνεμο κρατούν.
Οι καρποί είναι
γλυκείς, όμως δίχως αγάπη.
Ούτε καν
χορταστικοί.
Τι θα γίνει τώρα;
Εμπρός στα μάτια μου
δραπετεύει το δάσος,
εμπρός στ΄ αυτιά μου
κλείνουν τα πουλιά το στόμα,
για μένα κανένα
λιβάδι δεν γίνεται κρεβάτι.
Είμαι χορτάτη από χρόνο
και πεινάω γι’
αυτόν.
Τι θα γίνει τώρα;
Στα βουνά τη νύχτα θα καιν οι φωτιές.
Ν’ ανοιχτώ, όλους ξανά να πλησιάσω;
Δεν μπορώ σε κανέναν πια δρόμο να δω έναν δρόμο.
(Επιγονάτια μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου