Ο κόσμος είναι μακριά κι οι δρόμοι από χώρα σε χώρα,
και στους τόπους είναι πολλοί, τους γνώριζα όλους,
απ’ όλους τους πύργους έβλεπα πόλεις,
τους ανθρώπους που θα έρθουν και που φεύγουν κιόλας.
Μακριά ήταν τα χωράφια από ήλιο και χιόνι,
Ανάμεσα σε σιδηροτροχιές και δρόμους, ανάμεσα σε βουνό και λίμνη.
Και το στόμα του κόσμου ήταν μακριά και γεμάτο φωνές στο αυτί μου
Και όριζε, τη νύχτα ακόμη, τα τραγούδια της πολυμορφίας.
Το κρασί από πέντε κούπες το ήπια μονομιάς,
τα υγρά μου μαλλιά τα στεγνώνουν τέσσερις άνεμοι στο μεταβαλλόμενο
σπίτι τους.
Το ταξίδι τελείωσε,
όμως με τίποτα δεν έχω τελειώσει,
κάθε τόπος έχει πάρει ένα κομμάτι απ’ την αγάπη μου,
κάθε φως μού έκαψε ένα μάτι,
σε κάθε σκιά σκίστηκε το ένδυμά μου.
Το ταξίδι τελείωσε.
Ακόμη είμαι συνδεδεμένη με κάθε απόσταση,
όμως κανένα πουλί δεν μ’ έσωσε περνώντας με απ’ τα σύνορα,
κανένα νερό, που ρέει στην εκβολή,
δεν τραβάει το πρόσωπό μου, που κοιτάζει κάτω,
δεν τραβάει τον ύπνο μου, που δεν θέλει να πορευτεί…
Γνωρίζω τον κόσμο κοντινότερο και σιωπηλό.
Πίσω απ΄ τον κόσμο θα στέκει ένα δέντρο
με φύλλα από σύννεφα και στεφάνη από γαλάζιο.
Στον φλοιό του από κόκκινη ήλιου κορδέλα
ο άνεμος κόβει την καρδιά μας
και την κρυώνει με πάχνη.
Πίσω απ΄ τον κόσμο θα στέκει ένα δέντρο,
ένας καρπός στις κορυφές,
με φλοιό από χρυσό.
Ας κοιτάξουμε αλλού,
όταν στο φθινόπωρο του χρόνου
θα κυλάει στα χέρια του θεού!
(Επιγονάτια μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου