Η μεταμόρφωση

Από τον δάσκαλο της πέμπτης θυμάται μόνο ότι είχε βαριά επαρχιώτικη προφορά, χτένιζε τα μαλλιά σεμνό κοκοράκι και χαιρόταν που ο μαθητής του καταγόταν από το Μέτσοβο. Του ζήτησε μάλιστα να του φέρει με την πρώτη ευκαιρία μια «βουτσέλα» από το χωριό, όπως την έλεγε, και τον αντιμετώπιζε θετικά, παρά τις δύο δυνατές ξυλιές που του έριξε σε μια ομαδική τιμωρία. Με βαθμό 9 προχώρησε στην τελευταία τάξη, στην οποία έγινε η μεταμόρφωση. Από αυτόν τον δάσκαλο δεν θυμάται μόνο το όνομά του, Γιάννης Π., αλλά κι ότι τους έκανε χιούμορ, λέγοντας μερικές φορές και ανέκδοτα, τα οποία όπως κατάλαβε στα πανεπιστημιακά του χρόνια, ήταν πολιτικά και μάλιστα είχαν αριστερή χροιά. Θυμάται επίσης ότι τους είχε συστήσει να αγοράσουν το «Κλειδί της Αριθμητικής» και το βιβλίο του Μάγου, ότι εμπιστεύτηκε τον μικρό μαθητή, ο οποίος νιώθοντας ασφάλεια και αναγνώριση έκανε μια αδιανόητη πορεία στη μάθηση, όχι μόνο παίρνοντας στο τέλος το δεκάρι, αλλά και περνώντας τις εισαγωγικές στο γυμνάσιο και μάλιστα σε πρότυπο. Άλλο που δεν μπορούσε να διανύσει την απόσταση με τα πόδια, ούτε υπήρχε αυτοκίνητο στην οικογένεια κι αναγκάστηκε να πάει στο συμβατικό γυμνάσιο της γειτονιάς, στην Καλλιθέα. Ήταν ο δάσκαλος που δεν αντιμετώπισε αφ’ υψηλού τη μάνα, όταν πήγε να ρωτήσει για την επίδοση. Δεν θα ξεχάσει ποτέ ότι τους έφερε σε ένα χαρτοκιβώτιο έναν κανονικό σκελετό – τον δανείστηκε από τον γιό του που σπούδαζε ιατρική- που τον άπλωσε στην έδρα προκαλώντας φρίκη στον μικρό μαθητή, μολονότι είχε παραστεί σε ανακομιδές στο χωριό. Ο κύριος Π. είχε ξεκλειδώσει όχι μόνο την πόρτα του γυμνασίου αλλά και πολλές από τις επόμενες, τις οποίες κάποιοι άλλοι από αμέλεια ή ακόμη και σκόπιμα θα προσπαθούσαν να κλείσουν. Δεν μπόρεσε ποτέ να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, μολονότι μετά από είκοσι δύο χρόνια, έχοντας ολοκληρώσει το διδακτορικό, τον αναγνώρισε στο πρόσωπο ενός ασπρομάλλη ευγενικού κυρίου, ο οποίος περίμενε σε παράλληλη ουρά σε μια τράπεζα στο Κουκάκι, όπου εργαζόταν την πρώτη χρονιά της επιστροφής του στην Ελλάδα. Τα γόνατά του πάγωσαν από το δέος και δεν τον πρόλαβε στην έξοδο. Άρθρωσε όμως μέσα του μια δυνατή υπόσχεση, να παραδώσει αλλού τη δωρεά που κουβαλούσε τόσα χρόνια, κι ας μην τον χαιρετίσουν στην τράπεζα του μέλλοντος.

Αγαθοκλής Αζέλης