Στην αρχή ήρθε ένα γράμμα. Ο αποστολέας ήταν
άγνωστος, όμως ο φάκελος είχε το λογότυπο μιας ένωσης αντιστασιακών με έδρα την
Καλαμάτα. Ο συντάκτης του αναζητούσε τα ίχνη του Μιχάλη Α.. Τη διεύθυνση τη
βρήκε από τον τηλεφωνικό κατάλογο, όμως δεν ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο για το
πρόσωπο που έψαχνε, καθώς ο τόπος που γνωρίστηκαν πριν σαρανταέξι χρόνια ήταν
εντελώς διαφορετικός. Όμως μόνο σε αθηναϊκή διεύθυνση βρήκε το ονοματεπώνυμό
του. Είχαν γνωριστεί, έγραφε, στην Κατοχή, στην περιοχή της Καλαμπάκας. Τον
βρήκε βαριά τραυματισμένο σ’ ένα σύθαμνο ο Μιχάλης, ένα ροδοκόκκινο, γελαστό παλικαράκι
με γαλανά μάτια. Έβοσκε κάτι πρόβατα κοντά στο Καστράκι. Τον συμμάζεψε, τον
έκρυψε σε μια σπηλιά, τον περιποιήθηκε μέχρι που πήρε τα πάνω του και βρήκε
τρόπο να τον παραδώσει στους συναγωνιστές του. Μετά από τόσα χρόνια, ποιος
ξέρει ποια δύναμη έσπρωξε το χέρι του να γράψει. Την εποχή που έφτασε το γράμμα
έτυχε να βρίσκεται στην Αθήνα ο γιος του Μιχάλη, ερχόμενος από το εξωτερικό για
να επισκεφτεί τη μάνα. Εκείνη του ανέθεσε να γράψει την απάντηση, ότι αν είχε
βιαστεί λίγο, θα τον είχε προλάβει αυτόν που έψαχνε, που χάθηκε πριν τέσσερα
χρόνια σε τροχαίο. Ο γιος συμπλήρωσε τον αριθμό του τηλεφώνου τους και ζήτησε
περισσότερα στοιχεία από τον επιστολογράφο, καθώς μετά την απώλεια του πατέρα
αναζητούσε κάθε πηγή που θα μπορούσε να καλύψει τα κενά που άφησε πίσω του ανέκκλητα
ο εκλιπών. Είχε καταλάβει πόσα του έλειπαν από τον πατέρα, εκτός από τη φυσική
του παρουσία. Όμως παλιότερα θεωρούσε ότι είχαν καιρό μπροστά τους για να τα
πουν. Η χήρα ήταν πάλι μόνη όταν τηλεφώνησε ο τραυματίας του ’40. Περισσότερο
έκλαιγαν παρά μιλούσαν, καθένας για τους δικούς του λόγους. Εκείνος,
απαρηγόρητος που το κομμένο πόδι τον καθήλωσε και δεν μπόρεσε να υλοποιήσει συσσωρευμένη
επιθυμία δεκαετιών, να αντικρύσει από άλλη σκοπιά πλέον εκείνον που δεν δίστασε
να παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα για έναν άγνωστο. Εκείνη γιατί η
ευγνωμοσύνη του ξένου όξυνε τη δική της αίσθηση απώλειας. Την πρόθεσή του να
ταξιδέψει στην Αθήνα την εμπόδισαν γεράματα κι αναπηρία. Ούτε όμως ο γιος του
Μιχάλη αξιώθηκε να κάνει το ποθητό ταξίδι στην Καλαμάτα. Μετά από δεκαετίες αναλογίζεται
το περιστατικό, όμως δεν έχει πλέον ποιον να ψάξει ούτε κάποιον να μοιραστεί τις
απώλειες.
Αγαθοκλής Αζέλης
