Χρόνια τώρα με προσμένεις
Σιωπηλός στην κορνίζα να μεγαλώσω
Σε πραγματικό χρόνο να γίνω συνομήλικος
Όπως χρόνια πριν στο συρτάρι προσδοκούσες
Να παλιώσεις να σου πάρω κορνίζα
Καθώς η μνήμη ζητάει παραστατικά
Όσο την θολώνει η νοσταλγία
Φευγαλέα σε βλέπω στον πρωινό καθρέφτη
Πριν σε σβήσει η ξυριστική
Δίνοντάς μου πίστωση χρόνου
Άραγε θα συμπέσουν τα χρόνια μας
Να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα
Θα γίνεις ποτέ παιδί μου
Να σε νουθετήσω και να σε συγχωρήσω;
Μέχρι τότε θα συμπορευόμαστε ασύμπτωτοι
Μοναχική δικαίωση προσωρινή αλλήλων
Βουβοί σάμπως κατάκοποι
Που ξεφόρτωσαν όλες τις εξηγήσεις
Α.Α.
