Μνήμη Νέλλης Α.

Το αυτονόητο, το οιονεί διαρκώς διαθέσιμο, δαπανάται μέσω της μερικής αχρηστίας στην οποία το καθηλώνει η ψευδαίσθηση του "έχουμε καιρό". Έρχεται κάποτε η τομή και το διαρκώς διαθέσιμο αναχωρεί δίχως αποχαιρετισμό. Τότε γίνεται οιονεί διαρκώς παρόν με άλλη ιδιότητα ή λειτουργία: τρώμε από τα έτοιμα. Μολονότι ποτέ δεν δαπανάται εκείνος ο άρτος, δεν μετουσιώνεται πλέον. Παρά μόνο σε ελάχιστα χρήσιμες επιγνώσεις.