Paul Celan [ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΙΑ]

ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΙΑ αυτού του

κόσμου. Όλα διπλά.

Τα δυνατά ρολόγια

δίνουν δίκιο στην ώρα της χαρακιάς

βραχνά.

Εσύ, μαγκωμένος στο βαθύτερο εντός σου,

αποβιβάζεσαι από εσέ

παντοτινά.

(Επιγονάτια μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)

Paul Celan

Paul Celan [Ο ΚΟΣΜΟΣ]

Ο ΚΟΣΜΟΣ, πλησίασε κοντά μας

στην κενή ώρα:

Δύο

κορμοί δέντρων, μαύροι,

αδιακλάδωτοι, δίχως

κόμπους.

Στο καυσαέριο, αιχμηρό, το

ένα  απ-

ελεύθερο σέπαλο.

Κι εμείς εδώ, στο κενό,

παραστέκουμε τις σημαίες.

(Επιγονάτια απόδοση: Αγαθοκλής Αζέλης)

Paul Celan: [ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ]

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ

αυτή

η βαρύτητα

που περιστασιακά μαζί σου

βυθίστηκε στον χρόνο. Είναι μια άλλη.

Είναι το βάρος που συγκρατεί το κενό

που θα

έφευγε μαζί σου.

Όπως κι εσύ, δεν έχει όνομα. Ίσως

είστε το ίδιο. Ίσως

ονομάσεις κάποτε κι εμένα

έτσι.

(Μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)

Paul Celan ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑ

Στρογγυλάδα ματιού ανάμεσα στις ράβδους.

Ζώο που τρεμοπαίζει, βλέφαρο

Κωπηλατεί προς τα επάνω,

Ελευθερώνει ένα βλέμμα.

Ίρις, κολυμβήτρια, ανονείρευτη και θολή:

Ο ουρανός, γκρίζο καρδιάς, πρέπει να’ ναι κοντά.

Λοξά, στη σιδερένια προχοή

Η σχίζα που καπνίζει.

Στην όραση μαντεύεις την ψυχή.

Να’ μουν σαν εσένα, να’ σουν σαν εμένα.

Δεν βρισκόμασταν κάτω από

Ένα μελτέμι…

Είμαστε ξένοι.)

Οι πλάκες. Επάνω τους,

Δίπλα πυκνά, τα δυο

Γκρίζα καρδιάς γέλια:

Δυο

Μπουκιές σιωπή.

Μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης

Paul Celan: [ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΠΕΤΡΕΣ]

ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΕΣ

ΠΕΤΡΕΣ διασχίζουν τον αέρα,  οι ανοιχτό-

λευκες, οι φωτο-

δότρες.

Δεν θέλουν να πέσουν, να γκρεμιστούν,

να ευστοχήσουν. Αν-

ορθώνονται,

όπως μικρόσωμα

αναρριχώμενα ρόδα, έτσι ανορθώνονται,

ανεμίζουν

στη μεριά σου, χαμηλόφωνή μου

αληθινή μου -:

σε βλέπω, τα κόβεις με τα

καινούργια μου, τα

συνηθισμένα χέρια μου, τα βάζεις

στο επαναφώτεινο, που κανείς

δεν χρειάζεται να κλάψει και να ονομάσει.

[Μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης]

Paul Celan: Τη νύχτα, όταν το εκκρεμές της αγάπης ταλαντεύεται

Τη νύχτα, όταν το εκκρεμές της αγάπης ταλαντεύεται

ανάμεσα στο πάντοτε και το ποτέ,
συγκρούεται ο λόγος σου με τα φεγγάρια της καρδιάς
και το γαλανό καταιγίδας
μάτι σου προσφέρει στη γη τον ουρανό

Από μακρινό, από ονειρομαυρισμένο
άλσος φυσάει πάνω μας πνοή που σβήνει
και το χαμένο τριγυρνάει, μεγάλο σαν τα φάσματα του μέλλοντος

Ό,τι τώρα βουλιάζει κι ανυψώνεται,
αφορά στο εσώτατα θαμμένο:
τυφλό σαν το βλέμμα που ανταλλάσσουμε,
ασπάζεται τον χρόνο στο στόμα.

(Επιγονάτια μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)