Paul Celan: Τη νύχτα, όταν το εκκρεμές της αγάπης ταλαντεύεται

Τη νύχτα, όταν το εκκρεμές της αγάπης ταλαντεύεται

ανάμεσα στο πάντοτε και το ποτέ,
συγκρούεται ο λόγος σου με τα φεγγάρια της καρδιάς
και το γαλανό καταιγίδας
μάτι σου προσφέρει στη γη τον ουρανό

Από μακρινό, από ονειρομαυρισμένο
άλσος φυσάει πάνω μας πνοή που σβήνει
και το χαμένο τριγυρνάει, μεγάλο σαν τα φάσματα του μέλλοντος

Ό,τι τώρα βουλιάζει κι ανυψώνεται,
αφορά στο εσώτατα θαμμένο:
τυφλό σαν το βλέμμα που ανταλλάσσουμε,
ασπάζεται τον χρόνο στο στόμα.

(Επιγονάτια μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)