Παράωρα

 

Περιφέρεσαι σε μια πόλη φυλακισμένων,

σε πνιγηρές στενωπούς μεταξύ των κελιών.

Φύλακες δεν προβλέφθηκαν να καταμετρούν

τους ηδυπαθώς και εθελοντικώς εγκλείστους.

Είσαι ελεύθερη; αναρωτιέσαι περιορισμένη

στο εκτός τειχών ελάχιστο κενό,

όπου ηχεί η ευωχία των εγκλείστων.

Φοράς το σκάφανδρο και βυθίζεσαι

στο βάθος των νερών των σκοταδιών μας,

που είναι πιο φωτεινά από των γιορτών

εκείνων τους πολύφερνους πολυελαίους.

Ποια είν' η έξοδος, ποια είν' η είσοδος

Ποιο το εντός και ποιο το έξω;

Εσύ είσαι τ' όνειρο κι ο πρωταγωνιστής

εγώ, ή αντιθέτως; Δεν μας νοιάζει!

Κωπηλατούμε στα τυφλά κανάλια

ημιφώτιστα διαπλέοντας, εναλλασσόμαστε

στο τιμόνι· πού πάμε; Έχει σημασία;

Ενόψει της σιωπής

Ποια είναι τα τιμαλφή του

στον προθάλαμο ελέγχου της σιωπής;

Τι άφησε στην είσοδο, τι θα του αφαιρέσουνε

στην έξοδο;

Πού οδηγεί ο νέος διάδρομος;

Γυρνώντας θα περάσει από εκεί;

Θα του φυλάξουνε τις αποσιωπήσεις;

Θ’ ανθοφορήσουν πάλι στη σιγή;

Ποιος θα τον περιμένει στην πύλη;

Θα τον προσμένει γενικά κανείς;

Θα έχει σώμα για μοίρασμα;

Διάφανος ή συμπαγής θα προσέλθει;

Πού θα τον οδηγήσει;

-Από πού τον είχε φέρει;-

Θα έχει και τότε ξημερώματα

κι ανατολές;