Το πορφυρό θνήσκοντος υακίνθου:
η μελαγχολία φουσκώνει στο στέλεχος,
ο σκοτεινός χυμός του,
στάθμη του θανάτου στην
ταξιανθία.
Τα Χριστούγεννα πέρασαν,
όλα τα κεριά αποκάηκαν,
κεριού λεκέδες στο
τραπεζομάντιλο.
Το παιδί, η Πρωτοχρονιά,
δεν κουνιέται στη φάτνη.
Περιμένουμε το χαμόγελό του,
περιμένουμε το κλάμα του,
κρατάμε την ανάσα μας από το φόβο.
Η νύχτα είναι τόσο υγρή,
τόσο άναστρη,
οι βλαστοί ανθοβολούν,
ο υάκινθος πεθαίνει.
Το θαύμα
—ίσα μια λάμψη στον ορίζοντα—
Περνάει μακριά και φεύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου