Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Κοσβύρας

Διαπέρασε με τη ζωή του σχεδόν ολόκληρο τον εικοστό αιώνα (από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και την αρχή του εικοστού πρώτου μέχρι χθες. Έφερε στη ζωή και τη μνήμη του ιστορικά γεγονότα που μεταμόρφωσαν την εικόνα και την ουσία της στενότερης δικής του και της ευρύτερης πατρίδας όλων μας. Πρόκειται για τον πρωτοπρεσβύτερο Μιχαήλ Κοσβύρα από την Αγναντιά Καλαμπάκας, ο οποίος με τον βίο και την πολιτεία του κόσμησε τη ζωή όσων είχαμε την τύχη να διασταυρωθούμε μαζί του, είτε ως ποίμνιο, είτε ως συμπολίτες, είτε ως αναγνώστες του εμβληματικού βιβλίου απομνημονευμάτων του «Από το βουνό στον Άμβωνα».

Κανενός ανθρώπου η ζωή δεν χωράει σε ένα σημείωμα, πόσο μάλλον ενός ξεχωριστού ανθρώπου. Νιώθω όμως την ανάγκη να καταθέσω εδώ μόνο τα λίγα λόγια που είπα στους μαθητές μου για τον παπα-Μιχάλη, οι οποίοι διασταυρώθηκαν με την προσωπικότητά του συναντώντας τη ζωή και το έργο του από τη σκοπιά του ενεργού πολίτη–πατριώτη που συμμετείχε στην εθνική αντίσταση κατά των κατακτητών, του απλού ανθρώπου που αγωνίζεται να τιθασεύσει τις αντιξοότητες της ζωής, του ατόμου που κατόρθωσε με μεγάλη προσπάθεια και θυσίες να υλοποιήσει την εσωτερική του κλήση και να τεθεί στην υπηρεσία του συνανθρώπου γενόμενος ιερέας, του ολιγογράμματου αρχικά ο οποίος κατορθώνει με την επιμονή του να γίνει ένας νέος Μακρυγιάννης με την αμεσότητα και τη δύναμη των απομνημονευμάτων του. Είπα λοιπόν στους μαθητές μου ότι αξίζει να θυμόμαστε ιδιαιτέρως για τον εκλιπόντα πως υπήρξε ένας υποδειγματικός άνθρωπος και ιερωμένος, με ακλόνητη πίστη και δύναμη ψυχής, ως εκ τούτου και παράλληλα ένας χρήσιμος άνθρωπος, με άλλα λόγια ένας ουσιαστικός συν-άνθρωπος. Επίσης ανέφερα ότι μετά το πέρας των εχθροπραξιών του πολέμου, όταν ο πληθυσμός συγκεντρώθηκε ξανά στο χωριό του, ο τότε λαϊκός ακόμη Μιχάλης Κοσβύρας μάζεψε τα παιδάκια διδάσκοντάς τα σε ένα αυτοσχέδιο σχολείο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει, «Περίπου ογδόντα παιδιά σχολικής ηλικίας γύριζαν στους δρόμους. Ούτε το σχολείο υπήρχε, ούτε δάσκαλος. Τότε χωρίς να ρωτήσω και να συνεννοηθώ με κανέναν, πήρα μια πρωτοβουλία να μαζέψω κάπου τα παιδιά και να τα κάνω μαθήματα. Όχι για να μάθουν τα πρέποντα, αλλά για μια απασχόληση τουλάχιστο». Το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και του πατριωτισμού με όλες του τις σημασίες δεν χρειαζόταν εξωτερική πρόσκληση, η εσωτερική κλήση αρκούσε για να εκδηλωθεί.

Ο παπα-Μιχάλης εκτός από πολλούς απογόνους, καλούς και κοινωνικά χρήσιμους ανθρώπους, διαμορφωμένους από τη διδαχή και το παράδειγμά του, αφήνει πίσω του και μια σημαντική παρακαταθήκη για τους νεότερους: με πίστη, αγώνα και τη συνακόλουθη αισιοδοξία να συνδιαμορφώνουμε το παρόν και το μέλλον, με σύνεση και ευθυκρισία να ενθυμούμαστε το παρελθόν.

 

Αγαθοκλής Αζέλης