Οι ανακομιδές

 Σκιές Ασωμάτων

"Δεν έλιωσε", άκουσε να λέει ουδέτερα ο υπάλληλος του Δήμου Ζωγράφου στη μικρόσωμη γυναικεία φιγούρα που στεκόταν δίπλα του σε αδημονούσα θλίψη. Με δυσκολεμένες κινήσεις του φτυαριού μεταφόρτωσε το βαρύ σώμα σε ένα οικοδομικό καροτσάκι που έφερε επί τούτου. Ο γιος ήταν παράμερα, να μην αναβιώσουν εφιάλτες της παιδικής ηλικίας αλλά και να υποστηρίξει συνάμα τη μάνα αν χρειαζόταν. Το κοστούμι ήταν απείραχτο και το πρόσωπο του λειψάνου οικείο και απόμακρο. Το μετέφεραν σε ειδικό χώρο, σε μια δεύτερη ταφή, δίπλα σε άλλους. Η γυναίκα ρώτησε με αγωνία τον παπά της ενορίας αν ισχύει ότι οι αμαρτωλοί δεν λιώνουν. Εκείνος της εξήγησε ότι τα τρία χρόνια δεν αρκούν σε ένα πολυχρησιμοποιημένο κοιμητήριο, ειδικά για ένα σώμα εμποτισμένο με φάρμακα του χειρουργείου, όμως η διοίκηση βιάζεται λόγω αυξανόμενης ζήτησης. Στην τελική εκταφή παρίστατο μόνη, λόγω απουσίας του γιου στο εξωτερικό. Τον Ιούνιο που καρπίζουν οι κερασιές στο ορεινό χωριό, αποφάσισε να μεταφέρει τα οστά δίπλα στους λοιπούς συγγενείς. Μετά την προδιαγεγραμμένη απολύμανση τα έβαλε σε ένα κουτί και τα έφερε βάδην στο σπίτι. "Τον άπλωσα στο κρεβάτι για να στεγνώσει" αφηγήθηκε αργότερα "και μπόρεσα να τον αγγίξω για μια τελευταία φορά!" Με το χαρτοκιβώτιο καλά δεμένο και τη βαλίτσα στο άλλο χέρι πήρε τη συγκοινωνία και έπιασε τη μακρινή διαδρομή για το χωριό. "Πάρε τη βαλίτσα σου από το κουτί μου", είπε σε κάποιον ανυποψίαστο, στο λεωφορείο της άγονης γραμμής, "είναι εύθραυστο". Στο τέλος του προορισμού, αφού άνοιξε πρώτα το κλειδωμένο για τον χειμώνα σπίτι, αποχωρίστηκε για τελευταία φορά τον σύντροφό της, τακτοποιώντας τον προσεκτικά στο ίδιο ξυλόγλυπτο κουτί, πλάι στη μητέρα του.