Triumvirat

Στον Δημήτρη στον Μάνο και στον Γιάννη

Συναντήθηκαν στο συνοικιακό φροντιστήριο Αγγλικών στην Καλλιθέα. Οι δύο ήταν συμμαθητές στο ίδιο σχολείο, ο τρίτος πήγαινε σε άλλο. Όλοι τους είχαν ένα κοινό στοιχείο, κατάγονταν από μακριά. Ο ένας από την Κρήτη, ο δεύτερος από την περιοχή του Μετσόβου, ο άλλος από την Ίμβρο. Οι δύο πρώτοι ήρθαν ως παιδιά οικονομικών μεταναστών, ο τρίτος έφυγε νύχτα με την οικογένειά του, διαφεύγοντας από επισφαλή παραμονή. Ο πατέρας του ηπειρώτη μαθητή ήταν οικοδόμος και η μάνα βιομηχανική εργάτρια. Οι γονείς του κρητικού ασχολούνταν με τη ραπτική. Ο πατέρας του ιμβριώτη ήταν υπάλληλος σε μπακάλικο, η δε μάνα έφτιαχνε στο σπίτι αμπαζούρ για ένα μαγαζί. Έμεναν σε στενάχωρα διαμερίσματα, ο πρώτος σε υπόγειο, ο δεύτερος σε υπερυψωμένο ισόγειο κι ο τρίτος σε όροφο, του οποίου ο χρόνος έχει σβήσει τον πιθανό αριθμό 2. Διάβαζαν λογοτεχνία, άκουγαν μουσική στο ξύλινο πικάπ ενός ευκατάστατου άλλου φίλου, ή ραδιοφωνικά από την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη και το αμερικανικό χιτ παρέιντ από τον ραδιοσταθμό του αμερικανικού στόλου, ερωτεύονταν με κοντινά κορίτσια ή διά αλληλογραφίας, έφτιαξαν λευκώματα και έγραψαν σε άλλων για να αυτοπροσδιοριστούν και να αποσπάσουν γνώμες, έτριψαν με χλωρίνη τα φτηνά  εγχώρια τζιν για να εκδηλώσουν την αντισυμβατικότητά τους, διέσχισαν ιδεολογικούς διαδρόμους, πολιτικοποιήθηκαν, πήγαν σε φροντιστήρια, πέρασαν σε διαφορετικές σχολές στην Αθήνα, χάθηκαν, εντάχθηκαν σε μεγαλύτερες παρέες και διαφορετικές αναζητήσεις, πήραν πτυχίο, συνέχισαν άλλες σπουδές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, έκαναν οικογένεια με γυναίκες που αγάπησαν, εγκαταστάθηκαν σε διαφορετικές πόλεις, εργάστηκαν και οι τρεις στην εκπαίδευση σε περιζήτητα σχολεία, έγραψαν βιβλία, ο κόσμος αλλάζει, εκείνοι αλλάζουν, τα παιδιά τους τούς μοιάζουν και τους αμφισβητούν, εκείνοι τα προλαβαίνουν κι αμφισβητούν τον εαυτό τους και προχωρούν, γνωρίζονται μεταξύ τους και συνάμα είναι άγνωστοι. Έρχονται κάποτε στιγμές που επιστρέφουν στη γυμνασιακή ηλικία, συνωμοτούν με το μέλλον του μέλλοντος, ανταλλάσσουν γνώμες, ξαναπαίρνουν τη μοναχική τους πορεία.

Αγαθοκλής Αζέλης