Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

Στο εργοστάσιο


Ε
ίχε καθιερωθεί, τα καλοκαίρια του λυκείου να δουλεύει κάπου. Μόλις ανάρρωσε από την υπερκόπωση των πανελληνίων, ο πατέρας του, ο οποίος λόγω της κρίσης της οικοδομής είχε βρει δουλειά μέσω ενός φίλου του σε εργοστάσιο μεταλλικών επίπλων, πήρε μια μέρα και τον γιο, για να ζητήσει δουλειά. Ο υπεύθυνος τον προσέλαβε βοηθό ηλεκτροσυγκολλητή. Θα έπαιρνε τα μεταλλικά ελάσματα από μια ντάνα και θα τα τοποθετούσε κατάλληλα, ώστε ο μάστορας να κάνει τη συγκόλληση και να φτιάξει τον σκελετό για σχολικά καρεκλάκια και θρανία. Αγόρασε ένα ζευγάρι ειδικά γυαλιά από το Μοναστηράκι, για να προστατεύεται από τα γρέζια. Του έδωσαν και μια μπλε φόρμα εργασίας, η οποία αργότερα θα έπαιρνε τον ρόλο πιτζάμας. Το μεροκάματο κρατούσε εννιά ώρες και κανένα δίωρο οι διαδρομές από τα Ιλίσια στον Ταύρο κι αντιστρόφως. Μολονότι γυμνασμένος, όταν γυρνούσε στο σπίτι δεν είχε κουράγιο για φαγητό. Έπεφτε συνήθως με τα ρούχα στο κρεβάτι, ξυπνούσε κατά τις δέκα, έτρωγε και συνέχιζε την προετοιμασία του σώματος για την επόμενη μέρα. Στο εργοστάσιο έκανε συνεχώς τις ίδιες κινήσεις, όμως στη διαδρομή χάζευε από το παράθυρο του "υπηρεσιακού" λεωφορείου. Ο πρώτος μάστορας στον οποίο τον έδωσαν ήταν ο Ν., καλό παιδί από την Άρτα. Τον νοιαζόταν και κατά καιρούς του έλεγε να πάει για ένα δεκάλεπτο στην τουαλέτα. "Εσύ θα μάθεις γράμματα", του έλεγε, "και θα κάνεις άλλη δουλειά. Θέλω να με θυμάσαι με καλό τρόπο." Αυτή η υποστήριξη τον βοηθούσε να αντέχει τον μόχθο και την έντονη μυρωδιά καμένου μετάλλου. Όμως μετά από λίγο καιρό τον έδωσαν σε άλλον τεχνίτη, τον Γ., που κυνηγούσε τη δουλειά κι έβγαζε παραγωγή. Αυτός δεν είχε κουβέντες, ήθελε το πριμ παραγωγικότητας κι επέβαλε τον ρυθμό του στον άμαθο μικρό. Ούτε λόγος για τουαλέτα, ούτε εικονική ούτε αναγκαία. Για οικονομία χρόνου δεν άφηνε τον βοηθό να φοράει τα γυαλιά όταν ο ίδιος κολλούσε. Ήταν θέμα χρόνου να φύγει ένα βιαστικό γρέζι και να χτυπήσει το παιδί στο μάτι. Ο οφθαλμίατρος, καθώς του έβαζε τη γάζα, συνέστησε αποχή λίγων ημερών. Εκείνες ακριβώς τις ημέρες το έφερε η τύχη να βγουν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων. Σαν όνειρο του φαινόταν ότι θα φοιτούσε στη Φιλοσοφική Αθηνών, δίπλα στο σπίτι του δηλαδή. Το εργοστάσιο δεν θα ήταν πλέον αναγκαίο κι από τα θρανία θα πήγαινε στα έδρανα. Ο προσωπάρχης προσπάθησε να τον μεταπείσει και πριν πει τον τελευταίο, πικρό, λόγο για αχαριστία, του υποσχέθηκε προοπτική δουλειάς γραφείου. Φεύγοντας πέρασε από τη μονάδα παραγωγής και αποχαιρέτησε τον Ν. Σε εκείνον πήγε πρώτα ο νους του, καθώς τακτοποιούσε πρόσφατα σε ένα ντοσιέ τα μηχανογραφημένα ένσημα εκείνου του σύντομου καλοκαιριού, που τον τοποθετούσαν στην κατηγορία των "παλιών ασφαλισμένων" εκπαιδευτικών. Αυτόν και τον πατέρα του, με τον οποίο διασταυρώθηκε το τελευταίο του βλέμμα, καθώς πάσχιζε να κουμαντάρει ένα τεράστιο κλαρκ με μεταλλικά ελάσματα.

Αγαθοκλής Αζέλης

1 σχόλιο: