Πότε ΙΙΙ
Άλλη μια μέρα κι
άλλον ένα χρόνο
Η ερώτησή σου
παραμένει ξάγρυπνη
Πότε
θά ’ρθει η αρχή
Πότε θά ’ρθεις
σε μένα
και θα με πάρεις
Μεταβλητοί
Τόποι μεταβλητοί
στον χρόνο
που όλα τα κάνει ονομαστά
ακατοίκητες λέξεις
ξεχασμένες
εκτός σκέψης
Με
ξέχασα
κάπου
έμεινε το όνομά μου
αφημένο
Στο ποτάμι
την παραμορφωμένη εικόνα
δεν μπορώ
να τη δημιουργήσω
Αφήνω
μια κανάτα νερό
στην πόρτα σου
πιες
την αγάπη μου
στη θάλασσα της άμμου
την πνιγμένη
Κάτω από την ίδια στέγη
Τη νύχτα
όταν οι σκέψεις
κοπιάζουν
βγαίνουν οι νεκροί
από τις κρυψώνες τους
Τα μάτια τους
με κυριεύουν
οι χορταριαμένες φωνές τους
με πείθουν
Συζητάμε
για γήινα πράγματα
όλα τους ενδιαφέρουν
δεν μπορώ ν’ απαντήσω
στις ερωτήσεις τους
είναι καλύτερα δασκαλεμένοι
Μερικές φορές προκύπτει
μια συζήτηση
για τον Χαίλντερλιν ή τον Σπινόζα
Ποτέ δεν το φέρνει η κουβέντα
πως είναι νεκροί
Ο λόγος τους καθαρά
διακρίνει
φως και σκοτάδι
Ξεχνάμε το μεσοδιάστημα
του θανάτου
είμαστε εδώ
κάτω από την ίδια στέγη
τίποτε δεν μ’ εμποδίζει να υποθέσω
ότι ζω
Έτσι
Έτσι
πρέπει να ’ναι
όπως ποτέ
δεν ήταν
όπως
ποτέ
δεν θα γίνει
Ο δρόμος
Πιο δύσκολος
ο δρόμος για τον στόχο
το ανεκπλήρωτο
Πιο δύσκολη
η επιστροφή
στο άσκοπο
Εδώ
Μελαγχολία
η αναζήτηση ανθρώπων
που εφευρίσκεις στην
πραγματικότητά σου
Μελαγχολία
σε διεκδικεί
πίσω από βλέφαρα κλειστά
τόσο φωτεινή σαν να μην υπήρχε άλλο
από το ισχυρό αυτό
σκοτεινό φως
Φθινοπωρινό ΙΙ
Το πρωί
ανοίγουν παράθυρα
γκρίζα μάτια
ανοίγω
την σιωπή μου
την αποθέτω στο κατώφλι
μιας ξένης πόρτας
Φοβισμένη
Παρατηρώ τον δρόμο
Τροχοί κυλάνε
Πάνω απ’ όσα
Θέλουν να ακμάσουν
Αφαιρώ από το φοβισμένο φύλλωμα
το βάρος
θρήνους
φυτεύω
σε τάφους
των φίλων
Απόδοση: Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου