Κόσμε, μη ρωτάς από τον θάνατο όσους ξεγραπωθήκαν
πού πηγαίνουν,
πορεύονται παντοτινά στον τάφο τους.
Το καλντερίμι της ξένης πόλης
δεν στρώθηκε για μουσική προσφυγικών βημάτων-
τα παράθυρα των σπιτιών, που καθρεφτίζουν μια εποχή της γης
με τις περιπλανώμενες άγιες τράπεζες χάρτινων παραδείσων-
δεν γυαλίστηκαν για μάτια
που ήπιανε τον τρόμο στην πηγή του.
Κόσμε, του χαμογέλιου τη ρυτίδα τους βαρύ σίδερο εμπύρωσε·
ήθελαν τόσο να΄ ρθουνε σε σένα
για την ομορφιά σου,
όμως στον άπατρι μαραίνονται όλοι οι δρόμοι
όπως τα κομμένα άνθη-
Όμως, στην ξενιτιά αποκτήσαμε
έναν φίλο: τον ήλιο του δειλινού.
Ευλογημένοι από το φως του μαρτυρίου του
είμαστε καλεσμένοι του αντάμα με τη θλίψη μας,
που περπατάει σιμά:
Ένας ψαλμός της νύχτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου