Όπως οι ημισέληνοι αποτελούν νύξη πανσελήνου, έτσι και τα
ποιητικά μισοφέγγαρα του χαμηλόφωνου και συνάμα φωτισμένου και φωτεινού ποιητή
Ηλία Κεφάλα αποτελούν ίχνη που ακολουθώντας τα οδηγούμαστε σε ένα στοχαστικό
και αισθητικό σύμπαν. Ο ποιητής μας μάς έχει συνηθίσει σε μεγάλη νοηματική
πυκνότητα ανεξαρτήτως της έκτασης των ποιημάτων του. Τα τελευταία χρόνια όμως
μικραίνει την έκταση συμπυκνώνοντας το ποιητικό πρόταγμα σε λιγοστές λέξεις και
στίχους, προσδίδοντας μεγαλύτερη ένταση και ορμή.
Σε ένα από τα επιγράμματα του τελευταίου του βιβλίου γράφει
χαρακτηριστικά: "Όσο πληθαίνουν οι ποιητές στην αγορά / τόσο η ποίηση
προσφεύγει σε κρυψώνες". Τέτοιες κρυψώνες ίσως είναι και τα σύντομα
ποιήματα-επιγράμματα της παρούσας συλλογής, από την είσοδο των οποίων μας
γνέφουν βαθείς ποιητικοί στοχασμοί από πρωτότυπες οπτικές γωνίες που
αιφνιδιάζουν τον αναγνώστη, όχι όμως σαν πυροτεχνήματα βραχείας διαρκείας αλλά
σαν φως που δυναμώνει όλο και περισσότερο κατά την εστίαση στους στίχους, που δυναμώνει
και μας δείχνει περισσότερα αντικείμενα και καθαρότερα στο προσκήνιο αλλά και
στις άκρες και στο φόντο της σκηνής της ανθρώπινης κατάστασης.
Η Μαρία Κουγιουμτζή στο κείμενο του οπισθοφύλλου, το οποίο
παραθέτω φωτογραφικά, εμβαθύνει με ενάργεια στην ποιητική της συλλογής
καθιστώντας περιττή κάποια δική μου επέκταση. Θα κλείσω λοιπόν τη σύντομη τούτη
αναφορά-αντανάκλαση της πρώτης ανάγνωσης με ένα από τα συντομότερα επιγράμματα της συλλογής, έναν
υπαρξιακό οδοδείκτη: "Γίνε γυαλί
και λάμψε μέχρι σπασμού". Γνωρίζει ο σοφός ποιητής μας ότι και το θραύσμα
λάμπει αντανακλώντας, ας αναλογιστούμε λοιπόν κι εμείς με τα λόγια ενός άλλου
σπουδαίου ποιητή, του Γιάννη Πατίλη, ότι "το σπασμένο είναι πιο
ανθεκτικό".
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η αισθητική της εκτύπωσης και,
βεβαίως, το εξώφυλλο με το έργο της Φωτεινής Χαμιδιελή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου