Πέμπτη 14 Απριλίου 2011


Η χώρα του 1,53

[Κάθε φορά που ανοίγει συζήτηση για ενδεχόμενες αλλαγές στα εκπαιδευτικά πράγματα, εκφράζεται μαζικά, σχεδόν αντανακλαστικά, μια άρνηση. Με αφορμή τις επερχόμενες μεταρρυθμίσεις αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας άρθρο που αναφέρεται στη δίχως βαθμολογικά όρια πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση]



Κοντεύει να γίνει παράδοση, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό να γράφουμε για το ίδιο θέμα. Πρόκειται για την απαξίωση, τη γελοιοποίηση του ευαίσθητου για το παρόν και το μέλλον του λαού μας τομέα της εκπαίδευσης. Η δημοσιοποίηση των ονομάτων των εισαγομένων στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ ξεσκεπάζει κάθε χρόνο τη γύμνια της ελληνικής εκπαίδευσης, τόσο της δευτεροβάθμιας όσο και της τριτοβάθμιας, καθώς και την έλλειψη σοβαρότητας και ευελιξίας με την οποία οι συνέλληνες αντιμετωπίζουμε τέτοια θέματα. Όμως φέτος η αθλιότητα, προς χαράν ίσως των παλαιομαρξιστών οι οποίοι πρεσβεύουν τη θεωρία της εξαθλίωσης, έφτασε σε μια κορυφή απάτητη μέχρι στιγμής. Με βαθμό 1,53 εισάγεται υποψήφιος στο τμήμα της Γερμανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης! Κραδαίνοντας το ξίφος του 1,53 τσακίζει ο διαπρεπής συμπατριώτης μας τον γόρδιο δεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων και με αυτό καλείται να κατακτήσει τα μυστικά ενός από τους σημαντικότερους πολιτισμούς στην ιστορία της υφηλίου, τον οποίο στη συνέχεια θα διδάξει σε νεότερους, στη δημόσια ή ιδιωτική εκπαίδευση, δίνοντας μάλιστα σε αυτούς και το προσωπικό παράδειγμα ως πρότυπο. Παράλληλα όμως τσακίζει και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο με θέματα που στέλνονται από την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων σε όλη τη χώρα, για να εξασφαλιστεί το αδιάβλητο, με την αστυνομία να φυλάει τα εξεταστικά κέντρα, με έμπειρους εκπαιδευτικούς να προσφέρουν τα απομεινάρια της ψυχικής τους δύναμης στο τέλος της σχολικής χρονιάς για να βαθμολογήσουν με ασύλληπτη ταχύτητα πολυάριθμα γραπτά, με γονείς να κρέμονται από τα κάγκελα, με ΜΜΕ να πλειοδοτούν σε ενδιαφέρον, με έφηβους μαθητές να παραβιάζουν τους ίδιους τους νόμους της φύσης με τη σωματική, πνευματική και ψυχική τους αντοχή, προκειμένου να επιτύχουν στην επιθυμητή σχολή, την αξιοπρέπεια ενός συστήματος, το οποίο με μια συλλογική κινητοποίηση και μια μεγάλη δαπάνη, επιχειρεί να κάνει το αυτονόητο.

Τι συμπεράσματα βγαίνουν από τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων; Ότι δεν είμαστε μόνο έθνος ανάδελφον αλλά και ανάλφρον, όσον αφορά στο δημόσιο βίο. Επίσης ότι ποτέ δεν βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα από τα γεγονότα. Θα βγουν πολλοί τώρα και θα οικτίρουν το επίπεδο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ίσως αυτοί δεν κατάλαβαν τι συμβαίνει. Ίσως δεν παρατήρησαν ότι π.χ. ένα μικρό επαρχιακό Λύκειο, της Καλαμπάκας, θριαμβεύει στις πανελλαδικές για πολλοστή χρονιά, με πολιορκητικό κριό την πρόσθετη διδακτική στήριξη. Ίσως δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούν να γεμίσουν τα πανεπιστήμια με μια λογική επετηρίδας, με αριθμό θέσεων φοιτητών που ορίζεται από την πολιτεία χωρίς κάποια έρευνα για τις αντοχές των Ιδρυμάτων και τη ζήτηση της αγοράς για πτυχιούχους. Ίσως δεν κατάλαβαν τον κίνδυνο όταν οι πανεπιστημιακές σχολές ξεπετάγονταν σαν καντίνες ανά την επικράτεια, χωρίς αποχρώντα λόγο και υποδομή, με λαϊκίστικο κριτήριο που κλείνει το μάτι στο εκλογικό σώμα των τοπικών συμφερόντων ενώπιον των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Διότι, έγινε ποτέ σοβαρός, μη συντεχνιακού χαρακτήρα, διάλογος σε αυτή την έρημη χώρα για την κατάσταση της εκπαίδευσης;

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Ποιος πληρώνει όμως τη νύφη και πόσο;


 Αγαθοκλής Αζέλης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου