ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ ΑΖΕΛΗΣ

Νέλλη Ζαξ: Ο χορός των διασωθέντων

Εμείς οι διασωθέντες,

Που από τα κενά οστά τους σμίλευε τους αυλούς του ο θάνατος

Στους τένοντες που ο θάνατος λύγιζε το δοξάρι

Τα κορμιά μας ακόμη θρηνολογούν

Με την ακρωτηριασμένη μουσική τους.

Εμείς οι διασωθέντες,

Ακόμη οι θηλιές για τους λαιμούς μας κρέμονται οι πλεγμένες

Εμπρός μας μες στον γαλανό αιθέρα-

Ακόμη οι κλεψύδρες με το αίμα μας γεμίζουν όπως στάζει

Εμείς οι διασωθέντες,

Ακόμη του φόβου μάς τρώνε τα σκουλήκια.

Το μέτωπό μας στη σκόνη είναι θαμμένο.

Εμείς οι διασωθέντες

Σας παρακαλούμε:

Δείξτε μας αργά τον ήλιο σας.

Οδηγήστε μας σημειωτόν από αστέρι σε αστέρι.

Αφήστε μας χαμηλόφωνα να ξαναμάθουμε τη ζωή

Αλλιώς ένα κελάηδισμα πουλιού,

Το γέμισμα ενός κουβά στη βρύση

Τον κακοσφραγισμένο θα μπορούσαν πόνο μας

Να τονε κάνουν να ξεσπάσει κι αφρίζοντας να μας πετάξει μακριά-

Σας παρακαλούμε:

Μη μας δείχνετε ακόμη δαγκανιάρικα σκυλιά-

Θα μπορούσε, θα μπορούσε

Να καταρρεύσουμε σαν σκόνη-

Μπροστά στα μάτια σας να καταρρεύσουμε σαν σκόνη.

Μα τι κρατάει τους ιστούς μας ενωμένους;

Εμείς που εκπνεύσαμε

Που η ψυχή μας σε Κείνον κατέφυγε μεσάνυχτα

Πολύ πριν κάποιοι σώσουν τα κορμιά μας

Φυγαδεύοντάς τα στης στιγμής την κιβωτό.

Εμείς οι διασωθέντες,

Σφίγγουμε το χέρι σας

Αναγνωρίζουμε το μάτι σας-

Όμως μαζί μάς κρατάει πια μονάχα ο αποχαιρετισμός,

Ο αποχαιρετισμός μέσα στη σκόνη

Μας κρατάει μαζί σας ενωμένους

(Μετάφραση: Αγαθοκλής Αζέλης)