ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ ΑΖΕΛΗΣ

Αλέξανδρος ο Τιτάνας και οι Συμπληγάδες

[Οι προσεχείς κρίσεις για την επιλογή νέων διευθυντών σχολείων καθιστούν επίκαιρο ένα παλιό χρονογράφημα. Απομένει να δούμε αν η (εκπαιδευτική) ιστορία επαναλαμβάνεται (ως φάρσα) …]

Στη Μαρία., για όταν θα μπορεί …και στους διαδρομιστές παλαιοκαθεστωτικούς

Ο γέροντας τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιμπούκι του που είχε σβήσει εδώ και ώρα, σαν για να πάρει φόρα ή να δημιουργήσει στον εαυτό του την ψευδαίσθηση κάποιας θαλπωρής, καθώς είχαν μπει οι μικρές ώρες εκείνη τη φθινοπωρινή νύχτα. «Λοιπόν Χανς Κρίστιαν, στ’ αλήθεια δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις … Νομίζω ότι με τα γεράματα δε στέρεψε μόνο η κατανόησή σου για τις αδυναμίες των ανθρώπων, αλλά ότι έγινες αθεράπευτα γκρινιάρης και απαισιόδοξος», διέκοψε τις σκέψεις του ο νεαρός συνδειπνιστής του. «Θα σου πω μια ιστορία και θα καταλάβεις», απάντησε ενοχλημένος ο γέροντας. «Ήμουν ακόμα σχετικά νέος ναυτικός, όταν, μετά από ομηρικές περιπλανήσεις μπάρκαρα για πρώτη φορά με ένα πλοίο της μακρινής χώρας της Τριγουελάνδης. Ήταν μια χώρα που είχε όλα τα καλά της μοίρας, όπως έλεγε και το αγγλοσαξωνικής προέλευσης όνομά της, όμως διακρινόταν πάνω απ’ όλα για τις εξαιρετικές επιδόσεις των κατοίκων της στη ναυτιλία και ιδιαίτερα στην ποντοπόρα. Διέθετε μάλιστα οκτώ κρατικής ιδιοκτησίας ποντοπόρα πλοία, τα οποία μπορούσαν να πιάσουν με σιγουριά λιμάνι σε κακοκοτράχαλες περιοχές, όπως Μετσοβιστάνειο, Καποδιστράκειο, Τελοαρίστειο και άλλες ακτές της Κολχίδας, για τις οποίες πολλοί από όλα τα μέρη της γης ξεκινούσαν, οι περισσότεροι όμως ναυαγούσαν στο δρόμο, ειδικά στις συμπληγάδες των Πανκολχιδιακών. Παρά όμως αυτή την επιφανειακή ευημερία, ένας κακός αέρας ταλάνιζε τα όλβια ντοκ της Τριγουελάνδης. Έχοντας το βλέμμα προσηλωμένο στην Κολχίδα, καπεταναίοι και ναύκληροι, για διαφορετικό λόγο ο καθένας, αμέλησαν –θεωρώντας τα χωρίς ουσία- το ίδιο το σκαρί και τους κανόνες συντήρησης, ελλιμενισμού και ναυσιπλοΐας. Έτσι είχαν αρχίσει διαλυτικές τάσεις στη ναυτοσύνη, αφού το πλήρωμα σταδιακά αμελούσε τις βάρδιες καταστρώματος, οι υπεύθυνοι τραπεζαρίας έριχναν την ποιότητα του φαγητού και άφηναν την ανάθεση των γευμάτων σε εταιρείες κέτεριγκ, ενώ στο σκάφος ανεβοκατέβαιναν κάθε λογής πρόσωπα, με ή χωρίς εισιτήριο, με καλό ή όχι σκοπό, φτάνοντας στο σημείο να παίρνουν μαζί τους και επιβάτες ή να προωθούν ανταρσίες. Η κατάσταση άρχισε να παίρνει διαστάσεις αποσύνθεσης με απρόβλεπτες συνέπειες, τις οποίες επιχείρησε να ανακόψει με τον τρόπο του το ιδιωτικών συμφερόντων νεόκοπο αλλά με καταξιωμένους ναυτικούς πλοίο «Μινέρβα», με υψηλό ναύλο είναι η αλήθεια, αλλά με εγγυήσεις ασφαλείας συνάμα, σύμφωνα με μαρτυρίες επιβατών. Κι ενώ η «Μινέρβα» έκλεινε τα καλύτερα συμβόλαια μεταφορών προς την Κολχίδα, με ναυλωτές από την ελίτ της Τριγουελάνδης, καθελκύστηκε το υπερωκεάνιο «Αλέξανδρος ο Τιτάνας». Ο κυβερνήτης του, ο καπετάν-Ιμόρταλ, γνωρίζοντας τα κακώς κείμενα και το πώς ένα καινούργιο σκαρί εύκολα μπορεί να γίνει σκυλοπνίχτης όταν πορεύεται μόνο με τον αυτόματο πιλότο, πήρε μέτρα που τάραξαν την μακαριότητα των μαγαζιών της παραλίας. Για παράδειγμα απαγόρευσε την επιβίβαση στο σκάφος των μη εχόντων εργασία, ρύθμισε με ακρίβεια τις ώρες των δρομολογίων, προσπάθησε να έχει κάποιον έλεγχο στα τεκταινόμενα στην τραπεζαρία, προσέλκυσε προσωπικό από άλλα πλοία, ενώ παράλληλα ενδιαφέρθηκε για την καθαριότητα και την αισθητική καλλιέργεια των επιβατών και του πληρώματος, με το σκεπτικό ίσως ότι ακόμη και μια προσωρινή διαμονή κάπου πρέπει να είναι αξιοπρεπής, καθώς το ταξίδι συναγωνίζεται σε αξία την άφιξη στον προορισμό, και άλλα διάφορα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο «Αλέξανδρος ο Τιτάνας» ύψωσε τα κατάρτια του με αξιώσεις στη «Μινέρβα». Ασφαλώς όλες οι καινοτομίες δεν ήταν αποδεκτές από όλους, καθώς κάποιοι χρειάστηκε ν’ αλλάξουν συνήθειες χρόνων, κάποιοι εστίασαν την προσοχή τους σε διαδικαστικά θέματα, άλλοι πάλι δεν είχαν καλή χημεία με τον καπετάνιο. Όμως το πλοίο αποδείχτηκε καλοτάξιδο και γρήγορα έγινε περιζήτητο από το επιβατικό κοινό, το οποίο δεν είχε αντίρρηση να ταξιδέψει και στριμωγμένο, ως υπεράριθμο.

Έτσι είχαν τα πράγματα λοιπόν, όταν τη χρονιά που το περιβόητο πλοίο έκλεισε τους περισσότερους ναύλους, έγινε μια προγραμματισμένη μαζική αλλαγή καπεταναίων. Άκουσα να λένε –εγώ δεν ξέρω τις λεπτομέρειες, γιατί δεν είμαι άνθρωπος της θάλασσας- ότι για πρώτη φορά μετά από χρόνια οι υποψήφιοι καραβοκύρηδες αξιολογήθηκαν με αντικειμενικά κριτήρια ευρέως φάσματος, όπως λένε και οι μορφωμένοι, το εύρος των οποίων –σύμφωνα με κακεντρεχείς- μπορεί να καταπιεί σαν θάλασσα το ύψος του γερμένου πλευροκοπημένου πλοίου. Δεν έμεινε πλοίο που να μην άλλαξε καπετάνιο. Αυτό προκάλεσε, λέει, μια αισιοδοξία ότι ένας ούριος άνεμος αλλαγών βγήκε επιτέλους από τον παροιμιώδη ασκό. Όμως ο άνεμος συμπαρέσυρε και τον καπετάν Ιμόρταλ, ενώ το σκαρί έπλεε πλησίστιο μεσοπέλαγα. Ο ίδιος στάλθηκε να κατευθύνει άλλο πλοίο…Το επιβατικό κοινό διαμαρτυρήθηκε (κάτι πρωτοφανές για τα ήθη της Τριγουελάνδης) για την εν πλω αλλαγή, άλλοι πάλι το χάρηκαν, καθένας για τους δικούς του λόγους. Τι τα θές, άγνωσται αι βουλαί των ανθρώπων…». «Και τι απέγινε ο «Αλέξανδρος ο Τιτάνας», Χανς Κρίστιαν», ρώτησε ο νεαρός συνδαιτυμόνας τον γέροντα αφηγητή. «Δεν θυμάμαι πια, γέρος άνθρωπος που είμαι. Το μόνο που θέλω να ξέρω είναι ότι εκείνη την εποχή είχα προσφύγει ως οικονομικός μετανάστης σε ένα άλλο λιμάνι στις παρυφές της Τριγουελάνδης και εκεί δεν έφταναν οι πληροφορίες. Εξάλλου τι αξία έχει η μαρτυρία κάποιου που κάποιος από το μόνιμο πλήρωμα του «Αλέξανδρου του Τιτανικού» είχε χαρακτηρίσει λαθρεπιβάτη …

Αγαθοκλής Αζέλης