Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Μοναξιά
Η μοναξιά είναι σαν βροχή.
Υψώνεται απ’ τη θάλασσα τα βράδια ν’ απαντήσει·
από πεδιάδες, μακρινές κι απόμερες που είναι,
πηγαίνει προς τον ουρανό, που πάντα την κατέχει·
και μόνο από τον ουρανό πέφτει απά’ στην πόλη.
Βρέχει εδώ κάτω στου ημίφωτος τις ώρες
προς το πρωί σαν στρέφονται όλα τα σοκάκιακι όταν χωρίζουν τα κορμιά που τίποτα δεν βρήκαν
απογοητευμένα και θλιμμένα
κι όταν ανθρώποι που μισούνται
σ’ ένα κρεβάτι πρέπει να κοιμούνται
Τότε η μοναξιά ποτάμια φτιάχνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου